Een Harry Pottermoment

Afgelopen zondag stond ik ergens op een van de tussenzolders van de toren van de Hippolytuskerk in Middelstum en ik was een beetje de weg kwijt. Onder mij hoorde ik de beiaardier op het klavier hameren, boven mij klonken de klokken van het carillon. Daar had ik net nog vlak onder gezeten. Dat paste maar net, je kunt er niet staan want overal lopen draden naar de klokken, maar zittend op het houten vloertje heb je door de spijlen een prachtig uitzicht over de omgeving.
Maar een herrie was het wel dus ik bleef niet al te lang. Na afdaling van enkele ladders stond ik dus op die tussenzolder te zoeken naar het vervolg van de route naar beneden. Ik was omhoog gekomen dus moest ook op de een of andere manier weer naar beneden kunnen maar ik zag nergens een trap of ladder. (De foto hieronder is een laddertje hoger genomen, je kijkt op de vloer waar ik stond).

Harry Potterlezers zullen het herkennen, een levend oud gebouw met trappen die zich zomaar verplaatsen, een prachtig geheimzinnig beeld. (In de eerste film is dat ook echt te zien maar daar lijkt het wat kermisachtiger, geef mij dan liever de verbeelding.) Maar goed, ik stond daar wel even raar te kijken. Ik was ook vergeten of ik nu een stenen trap of een ladder moest hebben, en overal liepen balken en koorden en ergens hing ook nog de luidklok, niet echt overzichtelijk allemaal, maar in een vierkante open ruimte moet je toch een trap niet kunnen missen.
P (die was er ook bij) en ik hebben echt een paar keer verdwaasd heen en weer gelopen maar toen zag ik tenslotte in de hoek achter een schotje de opening  waarachter de smalle trap uit de dikke muur kwam. Ik rekende   niet op een trap buiten de vierkante verdieping waar ik in stond maar die muren zijn enorm dik, er passen gewoon trappen in. Hele smalle hoor, en stijl, en afgesleten.

Een stukje lager hebben we nog even bij de beiaardier gezeten, en nog weer een trap lager passeerden we het prachtige nog pas gerepareerde oude uurwerk en de speeltrommel, we hadden hier op de weg omhoog al  veel uitleg over gekregen. Er is daar een groep bevlogen vrijwilligers aan het werk om te zorgen dat alles in goede staat komt en blijft.
Van daaruit gingen er geloof ik nog weer twee trappen naar beneden, ik weet het niet meer precies maar het is me een hele hoogte bij elkaar.

Toch bijzonder wat er allemaal op een zondagmiddag te beleven is in die kleine Groningse plaatsjes.  Ik kan een bezoekje aan toren (en de kerk!) van harte aanbevelen, elke eerste zondagmiddag van de maand mag je erin en speelt de beiaardier.

Kijk daarboven in dat klokkenprieel achter het witte hekje zat ik.
Na afloop hebben we onze boterhammetjes gegeten op een bankje tegenover de kerk, daar hoor je het carillon eigen toch het mooiste.
En toen weer hup op de e-bike terug naar Grunn.

glaskunst van Chihuly

Toen ik op mijn telefoon eenberichtje ontving van iemand die vond dat ik een tentoonstelling van glaskunst moest gaan zien reageerde ik misschien wel wat knorrig. Ik houd niet zo van glas, in Hoogeveen hadden we vroeger het glasmuseum en alles wat daar stond vond ik lelijk. Maar afgezien daarvan, ik word al snel kriebelig als mensen nadrukkelijk zeggen dat ik iets moet. Met name moeders kunnen zulke dingen beter helemaal nooit zeggen.
Maar natuurlijk ging ik er wel heen. Zo veel opzienbarends gebeurt er niet in Groningen en de museumkaart wordt toch al veel te weinig benut.

Nou, het viel alleszins mee hoor.  Of zoals men dat hier uitdrukt: ’t Kon minder. Nee eerlijk, het was overweldigend. Het is weelderig, wervelend en woest en werk, een explosie van kleur en vorm. Ongelooflijk wat er allemaal kan met glas. Je krijgt een beetje het gevoel alsof je een vreemde sprookjeswereld binnenstapt. Misschien zijn er onder u mensen die als kind ‘torenhoog en mijlen breed’ van Tonke Dragt hebben gelezen, daar moest ik aan denken: de wouden van Venus.

 

 

Chihuly werkt in zijn werkplaats samen met een heel team van kunstenaars, glasblazers en assistenten om de enorme glazen installaties te blazen en te vormen. Het is lekker ambachtelijk werk, er komt naast kunstenaarschap ook een hoop puur vakmanschap bij kijken. Mooi, vreemd, indrukwekkend.

Genoeg superlatieven.  Er is trouwens ook nog heel ander werk van hem dan deze wildernis, maar er moet nog wat verrassends overblijven voor als u zelf wil gaan kijken. Ik zal niet zeggen dat iedereen erheen moet, maar mocht u in de buurt zijn dan is het zeker de moeite waard om er even langs te gaan.

De specht versaagt niet

Omdat ik geen vensterbank met geraniums heb verschans ik mij vaak achter de eettafel als ik naar buiten gluur. De vogels weten dat misschien wel maar ze doen alsof ze het niet merken, laat dat mens maar, ze zorgt  tenslotte voor de hapjes. Ze weten ook dat er in elk geval nog een tafel tussen mij en de deur staat zodat er tijd zat is om weg te vliegen, mocht ik iets engs doen, zoals de kat naar buiten laten.
Toch zijn er een paar schuwe soorten die bij elke beweging in de huiskamer opvliegen, de (grote bonte) specht is er een van. Toen die in een van struiken naast het terras landde bleef ik daarom ook onbeweeglijk op mijn stoel zitten, zonder een fototoestel of vogelkijker in de aanslag. Jammer, maar daardoor kon ik wel ontspannen genieten van de capriolen van het beest.

Hij was gekomen voor de vogelpindakaas. Die pot hangt er elk jaar weer, in de houder aan een niet al te dikke elzenstam. Het afgelopen jaar is echter een ernaast staande kornoelje zo hard gegroeid dat de dunne buigzame twijgen de ingang van de pindakaaspot versperren. De kleine vogeltjes kunnen daar heel handig op neerkomen en tussendoor kruipen maar de specht houdt als stoere boomstamkruiper niet van zulke ielige sprieten, hij schatte de twijgen in als onveilige landingsplaats voor een vogel van zijn postuur. Wat nu gedaan. Eerst klauterde hij wat tussen de takken rond op de elzenstam en probeerde om de hoek in de pindakaaspot te happen, maar die is alweer zover leeg dat dat niets opleverde.
Vervolgens probeerde hij fladderend als een kolibrie voor de pot tussen de twijgen door bij de pindakaas te komen, ook vergeefs.
Maar toen deed hij wat grappigs, hij landde op een iets steviger tak en begon om zich heen twijgen af te breken met zijn snavel. Nadat hij de struik voldoende had gesnoeid was de ingang vrij en kon hij zich op zijn gemak vol eten bij de pindakaaspot. Ongeduldig gadegeslagen door een stel hongerige mezen.

Zo zie je maar weer, niet alleen kraaien zijn slim. Zal ik de krant bellen? Ach nee, die leest niemand meer, ik gooi het wel op het web dan weten jullie het ook. Maar pas op met knippen, plakken en delen, wie weet verspreid ik nepnieuws.

Gekwelde mannen

Wat is dat toch voor geks, die obsessie met seks waar al die fundamentalistische mannen mee worstelen.  Wat gaat er in die gekwelde hoofden om. En waar bemoeien ze zich toch mee, wat hebben zij, of wij allemaal met de liefdevolle intimiteit van anderen te maken.

Of ze nu jurken en baarden dragen of zwarte pakken,  fundamentalisten denken altijd dat zij de uitverkorenen zijn die precies weten hoe het zit. Ze hebben geen enkele twijfel over  hoe hun god het bedoeld heeft en naar welke regels de rest van de wereld dus  moet leven. En altijd maar weer leggen ze  anderen beperkingen op voor iets wat volstrekt natuurlijk is, ingebakken in de schepping: seksuele intimiteit, van welke aard dan ook.  Wat een arrogantie, hoe durven ze.

Maar ergens zijn ze misschien ook wel zielig. Ze zijn mischien zo geboren, waarschijnlijker zijn ze zo gemaakt door hun omgeving. Maar goed is het niet. Er is natuurlijk wel genezing mogelijk, want de schepper heeft het zo niet bedoeld. Vermenselijking is mogelijk als ze maar willen.
In therapie dus, dat is de oplossing. En anders moeten ze de gevolgen van hun hoogmoed dragen, ze zullen branden in de hel! Helaas ja, ik vind dat ook niet leuk.

Expeditie Schiermonnikoog

Schoenen, speelgoed, plastic dopjes, krukjes, zakken met onbestemd nat spul, matrassen, rollen vezeldoekjes, verfrollers, dekens, kinderjasjes, slippers, heel veel flespompjes, verpakkingsmateriaal en een oneindige hoeveelheid kunststofkorreltjes.
We waren op Schiermonnikoog.

Na aankomst op het eiland zijn we met de bus naar de halte aan de westkant van het eiland gegaan, daar kon je bij de strandovergang meteen wat stevige afvalzakken meenemen. Er waren al mensen bezig geweest dus het stuk strand voor ons was al aardig schoon, maar meer naar het oosten zagen we een hoop mensen bij elkaar, daar zijn we maar heen gelopen.

Het was verbijsterend. Niet alleen de enorme hoop troep die er op het strand lag, maar vooral wat je met een groep mensen in korte tijd voor elkaar kunt krijgen. Het deed me denken aan een sprinkhanenplaag, u kent dat: eerst is er een groene boom, dan komen de sprinkhanen, en dan is de boom kaal. Een beetje een rare vergelijking, maar zo ging het met het strand. Vóór je overal afval, dan kwamen wij met z’n allen, en achter ons stapels gevulde zakken op een leeg strand. Het tempo was zo hoog dat je af en toe echt even moest rennen, weer naar de voorhoede, zakken vullen, en voor je het wist was heel de meute je alweer voorbij. Het was een wonderlijke opruimmachine en iedereen was vrolijk. Mensen worden vrolijk van dat werk, echt waar.

Midden tussen de groep opruimers liep iemand met een bolderkar vol met rollen afvalzakken, de gevulde zakken werden op hopen bij elkaar gezet en vervolgens kwamen de trekkers met karren om de zakken en de grotere losse spullen op te halen en naar een strandovergang te brengen.

Na een uurtje of twee waren we aanbeland bij De Marlijn, de meest oostelijke strandtent, daar hebben we even wat warms gegeten en gedronken. Daarna zijn we op een holletje weer verder oostwaarts gelopen maar we zagen nergens meer los afval, dus toen zijn we op een passerende kar gestapt en een heel eind doorgereden tot de plaats waar de militairen aan het werk waren.

 

Zakken vullen en verder weer.  Op een gegeven moment was het daar ook weer aardig opgeruimd en toen konden we in een legertruck met een stel militairen nog verder meerijden naar het oosten, waar weer nieuwe bergen troep lagen.

 

Het was gezellig, ik heb met heel veel mensen gepraat en samengewerkt, van sommigen heb ik niet eens het gezicht gezien, alleen handen die samen met de mijne een zak openhielden of rommel naar binnen kieperden.

Omdat we de boot moesten halen zijn we op een gegeven moment weer in een legertruck gestapt die naar De Marlijn terug reed, dat was nog een flink eind rijden. Ik ben nooit eerder zo ver oostelijk op Schiermonnikoog geweest. Had ook nog nooit in een legertruck gezeten, of in een boerenkar die over het strand racet. Dat kan dus allemaal weer van de bucketlist af. Ik zou zeggen, mensen die in de buurt wonen en die een dagje de tijd hebben: grijp je kans! Morgen na de vloed ligt het gewoon weer vol. En wie weet vind je nog wat leuks.

Nieuwjaarswandeling

 

We hadden op 1 januari echt nieuwjaarsweer: een stevige bries om alle vuurwerkdampen weg te blazen, een paar buien om de lucht nog verder schoon te wassen en zelfs weer eens wat zon om alles in een nieuw licht te zetten. Een mooie dag om weer eens lekker door het open Groninger land te wandelen. Dat deden we vroeger nooit maar we hebben de “pelgrimages” ontdekt, wandelingen rond kleine dorpjes die altijd minstens éen middeleeuwse kerk aandoen. We hebben daar heel wat van in Groningen, ze zijn van buiten al de moeite waard maar als je geluk hebt kun je er ook in, altijd weer een bijzondere belevenis. We hebben de afgelopen maanden al door cryptes gekropen, torens beklommen, vriendelijke mensen gesproken en veel moois gezien. Vaak staat er in die kerken een dienblad met thermoskannen en bekertjes voor dorstige bezoekers, en kerken hebben ook altijd een wc wat erg handig is op een winterwandeling. Soms word je verrast door een dorpsbewoner die voor zijn plezier een uurtje op het orgel gaat spelen, het kan allemaal niet op. Van al die prachtige uitstapjes heb ik hier nooit verslag gedaan, heel jammer vooral voor mezelf, want ik weet nu soms al niet meer waar ik wel en niet ben geweest, of waar al die schitterende kerkjesfoto’s zijn gemaakt. Ik moet echt proberen weer wat vaker iets te schrijven.

Gisteren was alles helaas op slot, geen fraai houtsnijwerk, warme thee, wc of orgelspel, maar we hebben lekker gewandeld. Begonnen in Oldehove, via een fietspad door het winderige open land naar Saaksum en vandaar weer met een bochtje terug. In Saaksum konden we gelukkig schuilen in een soort kapschuur die op het plaatselijke speelveld staat want daar kwam net een beste bui over over.
Ik las dat kort na het begin van onze jaartelling de omgeving van Saaksum tot de dichtst bevolkte gebieden van Nederland behoorde. Nu wonen er 99 mensen op een propje op de wierde.

Je ziet het kerkje van Oldehove dat helemaal ingeklemd staat tussen de huizen zodat het nauwelijks op de foto te krijgen is, het Oldehoofsche Kanaal(tje) met in de bocht zogenaamde rolpalen die werden gebruikt om schepen de bocht door te trekken, en het kerkje (oude toren met tamelijk nieuwe kerk, waar de zon feestelijk doorheen scheen) van Saaksum.

Oudejaarsavond

We hadden een fles bubbels gekregen en die gingen we bij het eten openmaken want ‘savonds laat drinken we geen alcohol meer, eigenlijk drinken we dan alleen jasmijnthee, dat wil zeggen tot een uur of half negen, daarna helemaal niets meer anders moeten we te vaak uit bed om te plassen. Het liefst liggen we ruim voor middernacht lekker in bed maar van slapen komt deze avond natuurlijk nog even niks terecht, er wonen veel tieners in onze wijk.

Dus we zaten aan de stamppot rauwe andijvie (met op de barokzender een turbo-uitvoering van de vuurwerkmuziek zodat we als bezetenen zaten te kauwen) met een glaasje bubbelwijn. Helaas was de combinatie niet geweldig, de wijn was eigenlijk net rare limonade. Daarom goot ik er halverwege nog maar een scheut gewone lekkere witte wijn bij die ik al open had. Barbaars natuurlijk, en ook een beetje dom want samen was het dan wel beter te pruimen dan alleen de bellenwijn, onze eigen witte wijn was onversneden veel lekkerder. Maar goed, je moet af en toe een experimentje wagen in het leven om op nieuwe dingen te komen anders verandert er nooit wat. Maar dit was dus niet voor herhaling vatbaar, deze fles gaat om twaalf uur waarschijnlijk feestelijk schuimend door de gootsteenafvoer. En dan kussen wij elkaar en zo, en dan kunnen we allemaal weer verder met een vers jaar.

Iedereen die dit nog leest een veilige en gezellige jaarwisseling gewenst, en tot ziens in 2019!