Slachtoffers

Er zijn een paar categorieën coronagedupeerden waar we niets over horen. Denk bijvoorbeeld aan mensen die voor hun inkomen afhankelijk zijn van criminele activiteit. Ik hoorde dat de drugshandel ondanks alles nog steeds floreert, maar de gewone gebruiker zal zijn spul toch ergens mee moeten betalen. Inbreken valt niet mee als de helft van de mensen de hele dag thuis werkt en de andere helft verveeld voor het raam hangt en iedere ongewone activiteit bij de politie meldt. Zakkenrollen is al helemaal onbegonnen werk in lege straten en gesloten kroegen.

Dan zijn er nog de zelfmoordterroristen, die zijn helemaal sneu. Je kunt wel midden op een verlaten plein, een uitgestorven vliegveld of een lege festivallocatie aan het touwtje van je bomgordel trekken maar daar maak je geen indruk mee. Waarschijnlijk hebben al heel wat potentiële martelaars zitten strepen in hun agenda, nieuwe plannen maken heeft voorlopig ook geen zin.

Aan de andere kant zijn er nu een hoop mensen die gezond en wel thuis zitten te mopperen over de hele toestand, maar die er zonder dit virus niet meer zouden zijn. Door bijvoorbeeld terroristische aanslagen, uit de hand gelopen kroegruzies, verkeersongelukken, arbeidsongevallen, of slangenbeten, voedselvergiftiging, roofmoord en vermissing in een vakantieland. Het is jammer dat die mensen geen idee hebben waar ze aan ontsnapt zijn. Misschien was u er zelf wel een van. Of ik.

Smokkelen.

Het zit denk ik in de aard van alle levende wezens om hindernissen op de weg naar begeerlijke zaken te omzeilen. Niets dierlijks is ons vreemd, geweten en normbesef ten spijt.

Nu worden we sinds kort nogal gehinderd door regeltjes en hoewel iedereen het nut er wel van inziet wordt er ook flink gesjoemeld. Oude smokkelweggetjes moeten ineens met betonblokken en containers worden afgezet want mensen proberen zomaar de grens over te wandelen, er zijn illegale zuipketen, picknickpartijen, muziekbandjes, verjaardagsfeesten, noem het maar op, heel schandelijk allemaal.

Mijn hemel, dat ik ooit zoiets zou schrijven!

Nou zijn die regels ook niet altijd even goed te begrijpen. Mijn schoonvader die ook alweer wekenlang eenzaam opgesloten zit in een verzorgingshuis mag sinds kort af en toe buiten bezoek ontvangen. De verzorging rijdt hem naar buiten en daar komen dan de broer en zus van P, die dichtbij wonen, op veilige afstand een praatje maken. Dat zou een mooie gelegenheid zijn om hem wat lekkers toe te stoppen, zijn voorraad koekjes en chocola is ondertussen allang op en het is voor een zoetekauw als hij erg treurig als je in deze akelige tijd niet eens wat troostsnoep hebt. Dus hij vroeg daar om. Maar het mag niet. Familie mag geen snoep afgeven, ook niet via het personeel.

Wat vreemd genoeg wel mag: de zus van P doet nog steeds de was voor haar vader. Regelmatig haalt zij een zak vuile kleding op en die bezorgt ze dan later keurig gewassen en gestreken weer bij het tehuis. U begrijpt, de volgende keer zou er best eens een reep chocola tussen de onderbroeken kunnen zitten.

Rampen en babies

Op 29 april 1986 werd mijn eerste kind, dochter M, geboren. Op diezelfde dag maakten de autoriteiten in de Sovjet-unie bekend dat er een ongelukje had plaatsgevonden bij een kerncentrale in Tsjernobyl. In Zweden had men eerder al verontrustende niveaus van radioactiviteit gemeten, maar nu kreeg de wereld te horen wat er gebeurd was. Dat wil zeggen, dat er iets gebeurd was. De Sovjet-unie bagatelliseerde de zaak, hier groeide de bezorgdheid.

Heel Europa hield angstvallig de windrichting in de gaten vanwege de ‘fall out’. Vee mocht niet meer buiten grazen, mensen durfden groente uit de tuin niet meer te eten en conserven uit oost europa waren vanaf dat moment taboe. Vrienden van ons vertelden dat ze niet meer buiten kwamen, en als het toch moest, dan met kleding die het hele lichaam bedekte. Bij thuiskomst douchen en alles in de was.

Het ging allemaal langs me heen, als je net bevallen bent bestaat de rest van de wereld niet. Ik had een mooie gezonde baby, de zon scheen binnen en de tulpen bloeiden feestelijk in de tuin. Wat kon mij gebeuren.

Nu is M zelf moeder. Toen haar Joris in februari geboren werd sloop het coronavirus al door Europa, wij gingen nog op kraamvisite maar dat was op het nippertje. De ontregeling in de wereld is nu nog veel groter dan bij haar eigen ‘geboorteramp’. Maar zij heeft haar baby, een schattig gezond kindje en ze is er zielsgelukkig mee.

Zolang je zelf niet in gevaar bent (!) is een baby een prima middel om rare tijden mee door te komen. Eigenlijk wil ik ook wel even een Joris.

In de toekomst, over tien, twintig, dertig jaar, zal M. bij de verjaardag van haar zoon altijd even terugdenken aan dat merkwaardige coronajaar waarin alles anders was, zoals ik altijd weer aan Tsjernobyl herinnerd word door haar verjaardag. Tegen die tijd is de wereld weer de gewone chaos en is dit allemaal een onwerkelijk verhaal uit het verleden.

Openluchtconcert

Hiep hiep hiep…… Hoerrrrrrrrrah ah ah ah ah ah ah ah!

Kikkers zingen bij de Leijen, Friesland.

Lock down in het noorden

Wij zijn hier in het noorden van Nederland gezegend met zowel weinig ziekte als met veel ruimte per mens en ook heel veel natuur. Er gaat geen dag voorbij zonder dat we ergens gewandeld hebben. We kiezen bij voorkeur een route zonder fietspaden want fietsers hijgen mogelijk kwalijke dampen uit en ze scheren vaak vlak langs je heen. Daardoor kijk je anders naar een wandelkaart, liever een zandpad dan een schelpenpaadje.

De afgelopen twee weken hebben we bij elkaar zo’n honderd kilometer gewandeld. In het weekend gingen we vaak wat verder weg, Drenthe in, of naar de waddenkust of zo, doordeweeks zoeken we een natuurgebiedje of een landgoed op dichter bij huis, na vieren, als P stopt met zijn werk.

Gisteren waren we hier

Net Serengeti toch, maar stukken sneller te bezoeken. De leeuwen verzin ik er wel bij. Dit is in het Lauwersmeergebied, naast het Dokkumer diep. Er is ook een hoop water daar, al kun je dat op deze foto niet zien.

Het was er drukker dan we gewend waren, ik denk dat we op onze wandeling van 10 km. wel een stuk of twintig mensen hebben gezien. Op een paar koppige Friezen na die met hun honden een bruggetje versperden en niet van zins leken om ook maar een centimeter aan de kant te gaan, passeerde iedereen elkaar op ruime afstand.

De dag ervoor waren we in Anderen, daar is een heel mooie paaltjeswandeling uitgezet. Hier was het stiller, op 7 km. één ander echtpaar gezien, en een fotograaf die ver van het pad in de heide zat.

Helaas zijn er nu nergens ijsjes te koop, of andere verfrissingen, maar we hebben rugzakken mee met brood en fruit en drinken.

Vrijdag waren we bij Dwingeloo, daar hebben we voor het eerst sinds weken weer eens een duurloopje gedaan, rondje van 11 km om de heide. Dat ging wel gedeeltelijk over/langs een fietspad maar we waren vroeg en het was vrijdag, dus het was redelijk rustig.

Maar denk niet dat Drenthe gevaarloos is: zaterdag jeukte er iets onder mijn arm en jawel! De eerste teek van het seizoen.

Op een weps

In Jipsinghuizen woont een weps

Die vond onlangs een gouden geps

‘Ik poets hem’ schrijft hij op zijn blog

‘Met voelspriet en coronaspog’

En op afkeurend commentaar

Briest hij: ‘hoe dan? Zegt u het maar!

Dit is het enigste wat ik hebs’

Nieuws?

Op 16 maart schreef ik hier een stukje over Amerikanen die als bezetenen wapens en munitie aan het hamsteren waren. Ik had erover gelezen op een of andere Amerikaanse nieuwssite.
Gisteren was het ineens groot nieuws in Nederland, op sommige plekken trof ik zelfs mijn wc-papier vergelijking aan.

Nu vraag ik mij af waarom we nu, twaalf dagen nadat Amerikanen er zelf over schreven, dit als nieuws gepresenteerd krijgen. Druppen die dingen zo traag door naar onze media of hebben ze het even in een doos gestopt om te bewaren voor een dag met nieuwsgebrek? Wat is eigenlijk nieuws?

Lange neus

• 

Bosanemonen in de kleibosch

Al dagen lang is het schitterend weer in heel europa. De lucht is blauw, de vogels zingen, de vlinders fladderen en de bloemen bloeien: narcissen in het park, speenkruid langs de sloten en hele velden anemonen in het bos. Maar de mensheid zit opgehokt.

De natuur lacht ons uit. We mogen nog blij zijn dat we niet preventief worden geruimd.

Op afstand

Tegenwoordig doen wij ons best om buitenshuis mensen niet te dicht te naderen. We lopen niet meer hard in groepsverband en wandelen met grote bogen om mensen heen. Een merkwaardig verschijnsel: wandelaars wijken meters uit voor tegenliggers, hoe verder men uitwijkt hoe breder de glimlach van de tegenligger. Marsmannetjes zullen zich het hoofd breken over de aparte sociale omgangsvormen van de aardbewoners.

Hier, in de omgeving van Bierum , hoefden we niet vaak uit te wijken.

Helaas zullen we voorlopig ook niet dicht bij onze kinderen mogen komen. Ik ben nu echt zó blij dat we begin deze maand nog op kraambezoek zijn geweest bij onze oudste dochter, en dat we onze kleinzoon hebben kunnen vasthouden. Freiburg was de eerste Duitse stad waar echt een streng regime ging heersen, voorlopig zullen we er niet meer komen. Gelukkig stuurt ze dagelijks filmpjes van haar kindje, wij smullen ervan.
Gisteravond heeft ze op haar balkon meegezongen met Ode an die Freude. Er klonk ook een aandoenlijke saxofoon, en een bekwame euphonium, een paar kindertjes zongen en ook de buren, waarvan ze dat nooit verwacht had, zongen mee. Na afloop kwam er applaus van diverse kanten.

Van de middelste dochter kreeg ik een kantoorfilmpje, ze was de enige daar, het kantoor was verder leeg en stil. Buiten, op de Amersfoortse markt waren geen terrassen open maar er stonden tot onze verbazing wel bloemenkramen.

De jongste heeft het het zwaarste. Dat is een supersociaal wezen dat ook graag naar buiten gaat en nu zit ze min of meer gevangen op een kleine bovenwoning in de Amsterdamse jordaan. Door de muur heen hoort ze de buurvrouw heel akelig hoesten, die heeft ‘het’.
Maar ze werkt gewetensvol vanuit huis, heeft het eigenlijk heel druk. Net als haar huisgenote, om beurten mogen ze aan de skype. En als ze even wat energie kwijt moeten springen ze als een malle samen in een grote hoepel door de kamer, ook daar kreeg ik een filmpje van.

Als er toch geen filmpjes waren.

 

Troost voor allen

Wij denken aan u. En over ons hoeft u zich ook geen zorgen te maken.