Ach wat, winkelen en zo, het zal ons worst wezen. Het enige wat ons momenteel frustreert is natuurlijk die kleinzoon op 727 kilometer afstand, in een reisonvriendelijk land. Hij is inmiddels een jaar oud en verandert snel, het babyachtige is er wel af. Zijn peutertijd willen we niet helemaal missen, de schattigheid van kinderen op die leeftijd komt nooit meer terug. En je weet maar nooit wat daarvoor in de plaats komt. We beginnen angstige vermoedens te krijgen.
Eten op de grond gooien hoort er natuurlijk bij, fruit met een tevreden lachje stukknijpen in plaats van het lekker op te eten is al wat minder. Maar wat we nu hoorden begint te lijken op een criminele aanleg.
Deze week is hij, terwijl alle brave Duitse crechekindjes lagen te slapen, op rooftocht gegaan. Bij vier kindjes heeft hij de speentjes uit de mond getrokken, met als gevolg dat ze allemaal begonnen te huilen waarop iedereen wakker werd.
Dit is de schurk. Ivm de privacy een beetje onherkenbaar gemaakt.

Ze hadden hem natuurlijk geen Joris moeten noemen. U weet wel, al die willen te kaap’ren varen…