Home alone

Het is stil in de wijk. Geen kindergejoel, geen radio’s, geen apparatengeronk, geen barbecue- en ander feestgedruis, negentig procent van de bewoners is op vakantie. De honden zijn er ook niet, die zijn allemaal elders ondergebracht. De achterblijvers hebben het druk of genieten van de stilte. En dan zijn er nog de katten, die sluipen door elkaars tuinen en wachten tot de oppas langskomt om ze te voeren,

Ik heb op het ogenblik vijf katten: mijn eigen Jopie, de twee troetels van de overkant, en dan nog twee katten verderop in de straat. De overbuurpoezen ken ik al goed, die andere twee moesten nog even aan mij wennen maar dat gaat inmiddels ook goed, zelfs de zwarte die uiterst schuw zou zijn heeft me al kopjes gegeven. Ik voelde mij dus heel tevreden op mijn kattenrondje, ik, kattenfluisteraar, steun en toeverlaat van de buurtpoezen.
Tot dat ik met mijn slaperige kop, met drie verschillende sleutels op zak, de verkeerde (mijn eigen) sleutel in het slot van de overburen stak. Die zat meteen muurvast. Draaien ging niet, eruit ook niet.
Wat nu?
Ik besloot eerst maar eens de andere katten te bezoeken en dan terug te komen en het nog eens te proberen. Maar ook bij terugkomst bleef de sleutel onwrikbaar vast zitten. De overbuurkatten waren inmiddels geïnteresseerd komen kijken wat er aan de hand was want die hebben een luikje en dat ging gewoon open. Die beesten moesten toch eten, dus ik haalde thuis maar even twee schaaltjes met Jopievoer, maar dat bliefden ze niet. Ook de brokjes van de katten van verderop hoefden ze niet (ik had even een handje geleend, dat vonden ze niet erg).
Op dat moment realiseerde ik me dat er ook nog een andere sleutel aan de ring zat, via de berging kon ik ook naar binnen. Daar ontdekte ik al snel de reden van het gebrek aan eetlust: de overbuurvrouw had de katten voor vertrek zoveel eten gegeven dat de bakjes nog half vol waren, die beesten hadden gewoon helemaal geen honger.

Maar goed, die sleutel stak daar nog steeds in het slot, mijn sleutel dus. Gelukkig had ik mijn eigen achterdeur niet op slot gedaan, dus thuis kon ik nog naar binnen. Er zat niks anders op dat maar een slotenmaker te bellen. Die kwam snel, aardige beleefde jongen, maar hij moest helaas het slot slopen en door een nieuw vervangen. Dat alles voor, nou ja kijk zelf maar. Geen kattenpis!

Toch mooi dat wij al bijna veertig jaar een WA-verzekering hebben voor je-weet-maar-nooit.

Advertenties

Lekker slapen

Wij waren deze zomer in Noorwegen, zo’n beetje rond de langste dag. Met een tent. Ik had een maskertje mee voor het licht, het wordt daar in die tijd namelijk gewoon echt niet donker. Maar de  Noorse vogels hebben geen maskertjes, die zingen gewoon de hele nacht door, liefst in de boom naast je tent,  dus ik had ook oordoppen in.  Om echt lekker te kunnen slapen moest ik ook nog wat maatregelen nemen:

Om onze slaapzakken hadden we zo’n lekkere pluizige fleecedeken gewikkeld.
Daar overheen legden we op ons bovenlichaam een donsjasje, over de benen een dik fleecevest.
En gedurende enkele dagen was dat nog niet genoeg, ik had toen in bed over mijn pyjama heen een dunne fleecetrui en ik had sokken aan.

Zo ingepakt, met masker en oordoppen, heb ik heerlijk geslapen. Daar denk ik de laatste tijd nog wel eens aan als ik weer lig te zweten onder een lakentje.

Gewoon maan

Vanavond zal er een mooie maansverduistering zijn, een langdurige, en de we hebben een heldere hemel dus we zullen hem goed kunnen zien. De maan wordt dan een beetje roodachtig verlicht, dat weten we ondertussen allemaal. En dat noemen we dus gewoon zoals het heet: een maansverduistering. Geen flauwekul met bloed.

Wij kijken al langer naar de hemel en fotograferen af en toe ook de maan en dat deden meer mensen, maar tot voor een jaar of wat geleden hoorde je niemand over bloed. Zoek maar eens op als je nog ergens een oude dikke van Dale hebt, bij ons staat die bloedmaan er niet in. Waar komt die onzin vandaan? Ik neem aan uit Amerika, zoals veel irritante dingen. Er zal daar ook nog wel wat sektarisch gedoe omheen hangen, Amerikanen zijn daar goed in. Vroeger hadden wij hier dan geen weet van zulke gekkigheid, iedereen bleef hier normaal praten, maar de sociale media zorgen voor verspreiding van alle verfoeilijke verzinsels en ineens papegaait iedereen over bloedmanen.

Mensen, wij doen dat toch niet he, Amerikaanse onzin naäpen. Wij doen niet aan opblaaskerstmannen of aan halloween of aan roze hartjesfeesten, wij houden ons verstand bij elkaar. Dus die maan heet gewoon maan, basta!

Dat vliegt maar

Dit etmaal vertrekken drie leden van mijn gezin vanaf Schiphol.
P vertrekt zo voor een weekje Italie (dat is werk).
R gaat naar Ibiza (huwelijksreis).
E vertrok gisteravond laat naar Dublin (wegens geliefde aldaar).
Ik blijf gewoon thuis. Eigenlijk ben ik hartstikke tegen vliegen, maar het is soms blijkbaar onvermijdelijk. Ik leen ze allemaal wel een stukje van mijn ecologische voetafdruk, straks stap ik op de fiets voor wat verantwoord vega/bio voer.

Maar eigenlijk vind ik het heerlijk dat ik even niet weg hoef. Wat is er prettiger dan vanuit een plezierig huis te kijken naar een zonnige tuin waar na een koud voorjaar van alles in bloei komt, of zingt en zoemt en fladdert. En vliegt, want vliegen en vliegen is twee.
Sinds vorig jaar heb ik onder mijn vaste bezoekers ook goudvinken in de tuin.  Ik dacht eerst dat het één paartje was, maar tegenwoordig zie ik wel vier goudvinken tegelijk, twee mannetjes en twee vrouwtjes. Vanmorgen hoorde ik een van de mannetjes nog voordat ik hem zag, niet met de roep die je meestal hoort (juuuu….juuuu….) maar ik hoorde de echte zang, dat is een heel zacht ontroerend speelgoedgeluidje, je hoort het alleen als de vink heel dichtbij is. Ik zou het graag laten horen maar ik vind geen goed linkje met de zang.

Ik zie op dit moment berichten passeren in de familie app, men kan elkaar niet vinden achter de douane. Logisch, de een zit in hal drie, de ander zit in hal 1 met kersverse echtgenote aan de koffie bij Starbucks. Luisteren naar de galmende meldingen voor reizigers, wachten tot ze naar de gate kunnen. Ik ga ook eens koffie maken, en dan lekker samen met de poes in alle rust naar de vogeltjes kijken.

Goudvinkman in de sleedoorn. Als je goed kijkt zie je dat hij een ring om zijn linkerpoot heeft. De anderen hebben dat niet dus deze herken ik. Ik denk dat ze allemaal in het stadspark wonen maar in mijn tuin komen eten.

De bijna-ramp

Waarschijnlijk  hebben weinig niet-betrokkenen er iets van meegekregen maar duizenden Nederlanders ontvingen afgelopen vrijdag tot hun grote schrik een heel naar bericht via de mail. Ik was een van hen, leest u even mee:

Wij zijn woensdagochtend onaangenaam verrast door een bericht van onze leverancier dat de medailles van de 4 Mijl niet vrijgegeven kunnen worden door de Douane Nederland. De medailles zijn in het buitenland gemaakt en op tijd verscheept in containers. Momenteel staan ze in de haven van Rotterdam waar onze zending is gecontroleerd en is goed bevonden. Echter, in dezelfde container zit een zending van een andere leverancier die nader onderzoek behoeft. Wij hebben er de afgelopen drie dagen alles aan gedaan om de medailles op tijd in Groningen te krijgen, maar dat is dus helaas niet gelukt.

Stel je even voor, 23000 teleurgestelde hardlopers in Groningen, en dat was niet alles: ook de marathon in Eindhoven was getroffen,  met dezelfde zending zou men daar ook de  medailles krijgen. Drie-enveertigduizend getroffenen bij elkaar.

Had u zich dat zo voorgesteld? Een container met medailles in de haven! Niet een doosje, een container! Met daartussen nog wat drugs stel ik me voor. Drie-enveertigduizend blije medailles die opgewonden fluisterend in hun dozen lagen te wachten op het grote moment. En dan komt er door de motregen in de haven zo’n douaneambtenaar aangefietst die het feest even komt verpesten door zich aan de regeltjes te houden.

Ik moest even denken aan het sinterklaasjournaal. Jullie kennen het wel, altijd dreigt er een ramp die het feest in het water kan laten vallen. Sinterklaas is ziek of ontvoerd, de wegwijspiet is de weg kwijt of niet wijs, de boot is stuk of de verkeerde kant uit gevaren, de meest onwaarschijnlijke dingen gaan mis. Maar uiteindelijk komt alles weer net op tijd in orde, natúúrlijk, want het is niet echt. Maar dit was wel echt, en de organisaties van de loopevenementen in Groningen en Eindhoven zouden alle drieënveertigduizend medailles met de post moeten gaan nasturen, dat kost een berg geld en veel gedoe.

Gelukkig gebeurde er een wonder: de Douane Nederland heeft met zijn hand over zijn stalen hart gestreken en besloten om tegen de gewoonte in een deel van de zending wel vrij te geven. Pfffft! Tóch een gevalletje Sinterklaasjournaal!
Vanmiddag krijg ik ‘m, en met mij duizenden anderen in Groningen, en in Eindhoven.

Schilderachtig

Overschild, Wie? Doet die naam bij iemand een belletje rinkelen? Als je niet in de omgeving van Groningen bekend bent is de kans groot dat je geen flauw benul hebt, en dat terwijl Overschild in bepaalde kringen wereldberoemd is.
Een jaar of 25 geleden gingen wij met onze toen nog kleine kinderen op vakantie naar de Harz. In Goslar (popperig sprookjesboekstadje, om niet te zeggen openluchtmuseum) moesten we met de kinderen natuurlijk ook even iets drinken op het marktpleintje, met uitzicht op het oude klokkenspel met rondrijdende figuurtjes. De kelner had het niet druk en maakte een praatje, op zijn vraag waar wij vandaan kwamen antwoordden wij dat we uit Groningen kwamen. O, zei hij nadenkend, is dat niet vlak bij Overschild?

Gelukkig hadden wij enkele jaren eerder, nog voor de kinderen er waren, een wandeling gemaakt bij het Schildmeer dus we stonden niet met onze mond vol tanden en konden beamen dat Groningen niet ver van Overschild lag.

Dat Schildmeer was ons destijds eigenlijk niet echt goed bevallen. Op onze landkaart zag ik een degelijk meer (in de vorm van een zeehond!) en dus had ik geconcludeerd dat daar gewandeld zou kunnen worden, maar het bleek een koude kale plas, winderig, grijs en heel onaantrekkelijk, met wat doodsaaie knalgroene weilanden rondom. Voor watersporters waren er wat aanlegsteigers en er was nog een smoezelig strandje. We hebben even kleumend langs de steigers gelopen en zijn weer vertrokken.

Dat is ondertussen al een dikke dertig jaar geleden en in het noorden van Nederland is er in die tijd heel wat veranderd. Raaigras heeft op veel plaatsen ruimte gemaakt voor heide, plasdrasland, bloemrijke wildernisjes enzovoorts en daarbij zijn ook de paden niet vergeten zodat er door mensen gefietst en gewandeld kan worden. Kijkend op Google earth kreeg ik het vermoeden dat dat bij het Schildmeer ook wel eens het geval kon zijn. En jawel, je kunt tegenwoordig helemaal rond het meer lopen of fietsen, voor een groot deel over een blinkend nieuw 

De overgang van land naar water is op verschillende plaatsen wat verzacht, niet alleen door rietkragen maar er liggen hier en daar dammen van los gestapelde stenen in het water die ondiepe plasjes langs de oever afbakenen en voorkomen dat boten te dichtbij komen.

En aan de landkant van het pad is een flink stuk natte natuur ontstaan.

Maar wat ik het leukste vond was de afwerking van de dijk waarover het pad loopt. Hier was geen gras ingezaaid, maar een granenmengsel. Korenvelden zie je niet veel meer, hier ziet men voor de verandering eens een lange strook gemengd koren, gewoon als voorraadschuur voor de beestjes. Het zag er nu al aangenaam uit, maar ik neem aan dat het vanzelf nog een beetje zal veranderen, met kamille en korenbloemen en dat soort akkerbloemen. Leuk dus allemaal.

Verder werden we langs de hele strook vrolijk begeleid door kleine karekieten, elke honderd meter zat er wel een te tierelieren. En voor het oog waren er nog wat roodborsttapuiten in dienst, mooie vogeltjes die dan weer niet zo best kunnen zingen.

Ik zou zeggen, gaat allen naar Overschild. En vergeet dan op warme dagen je badpak niet zoals wij, want het smoezelige strandje ligt er nog steeds en het is er heerlijk rustig.

Tuintherapie

Katten kijken is leuk, maar passief vermaak zorgt vooral voor tijdelijke afleiding, een ernstig gekwetste ziel schiet er uiteindelijk niet echt veel mee op. Als je als gevoelig mens   dag in dag uit zoveel te verstouwen krijgt als de laatste tijd het geval was, is er serieuze therapie nodig. Dat betekent in mijn geval: zelf naar buiten, de mouwen omhoog, heel veel xxl-gereedschap aanslepen en aan het werk.

In het najaar had de buurman al eens naar mijn tangenverzameling geïnformeerd, in verband met de almaar hoger en wilder groeiende haag van veldesdoorn op onze erfscheiding. Ik heb dat toen even afgehouden, niet alleen omdat de buurman -hoewel van heel goede wil, geen misverstanden daarover- niet echt groene vingers heeft, het was daarbij ook nog een beetje vroeg voor drastisch onderhoud want het blad zat er nog aan. Vervolgens werd het wel kaal en ook koud buiten en ik liet het allemaal maar even zo, en dat was heel goed want het onthoofden van een woeste haag was nu precies wat ik nodig had.

Gisteren heb ik gezaagd, in een uurtje tijd had ik zowel de oprit als het terras achter helemaal vol liggen met ‘koppen’ van de esdoorns. Dikke  grillige hoofdtakken met daaraan een wirwar van hoekige en stakerige zijtakken die met elkaar verknoopt waren, ik moest nog flink trekken om de afgezaagde stukken uit de heg los te krijgen. Een beste klus was het. Ik had achteraf  weer eens lekker ouderwets spierpijn en kon daarnaast tevreden genieten van het uitzicht op een enorme berg takken.

Vandaag heb ik die takken zodanig verknipt dat er zoveel mogelijk rechte stukken over bleven, hier zie je vooraan nog wat wirwar en daarachter een wat nettere stapel verknipt spul.

Vervolgens heb ik daar vanmiddag met een brullende hakselaar snippers van gemaakt. Heerlijk, zoals die machine moeiteloos takken opvreet en vermorzelt. Hij pakt veel meer dan ik had verwacht, hij is echt geweldig. Ik ben nog niet helemaal klaar, ik moest stoppen omdat ik honger kreeg en voor eten moest zorgen maar er ligt dus nog een restje,  ik mag nog een keer. Mmmmm.