Schande

En wat moet dit nou weer voorstellen, een of ander politiek statement zeker? Waarom gaan deze dames niet fatsoenlijk ontkleed naar het strand? Wel het water in willen maar dan niet gewoon aangepast ontkleed? Een beetje het heilige laïcisme aan hun laars lappen? Over lappen gesproken, wat zijn dat voor rare middeleeuwse kop- en lijfvodden? O wacht, het zijn Poolse vrouwen, ja dan krijg je dat. Wat doen die eigenlijk in Cannes?

En dan hier de Franse zuidwestkust. Nog zo’n stel van die zielige figuren die gedwongen worden om hun hele lijf te bedekken met spookgewaden.  Hé, geen Polen, zie je nu wel, het is gevaarlijk, voor je het weet dwingen ze ons ook.

De Bretonse kust. Grote Griezels, daar lopen ze ook bij bosjes los, van top tot teen in hun anonieme alles verhullende dracht. We moeten eigenlijk blij voor ze zijn, het is een uitje, ze mochten even uit hun monotone leventje ontsnappen, normaal zitten ze opgesloten in een reli-gevangenis. Het is  godgeklaagd hoe die mensen onderdrukt worden.

En dan vraag je je af: laten de omstanders dat allemaal toe? Grijpt er niemand gewoon even in? Hebben ze daar  geen burgerwachten die al dat aanstootgevende overtollige textiel kunnen afrukken, moet de politie dan alles alleen doen?

 

Brexit, de kleine drama’s

Vanaf vandaag heeft E, onze dochter in Brussel, geen werk meer. De Britse galerie  waar ze werkte liep al niet geweldig, de roerige periode in Brussel heeft daar vast ook aan bijgedragen, maar nu de rekeningen ineens in veel duurdere Euro’s moesten worden betaald ging ging het echt mis, de boel is failliet.
Ze was laaiend na het referendum, en vreesde meteen al het ergste, maar dat het zo snel tot een faillissement zou leiden hadden we niet gedacht.

Zodra de eigenaar van de gebouwen op de hoogte is zullen de sloten wel vervangen gaan worden. E gaat vandaag dus nog even snel proberen om wat tekeningen te redden, die kunnen de kunstenaars dan bij haar thuis ophalen.

 

Doe het met gist

Zoekplaatje: hoeveel slakken?

Ze zijn lastig te tellen hoor, want ze zitten in laagjes tussen de planten verstopt. Wisten jullie dat slakken zo verzot zijn op daslook? Ik dacht altijd dat dat veel te sterk smaakte voor zo’n weekdier.

Er heerst een beetje een plaag dit jaar. Het begon al in de lente. de sneeuwklokjes die ik verleden jaar had gepoot kwamen maar niet, en de honderden narcissen in de tuin kregen maar geen bloemen. Tot ik ontdekte dat er wel bloemloze sneeuwklokjesstengels stonden, en bovenaan de narcissenstelen zat een geel rafelrandje waar de bloem had moeten zitten. Ook wilde planten die al jaren naar volle tevredenheid in de tuin wonen kwamen gewoon helemaal niet op, al wat boven de aarde kwam werd blijkbaar opgevreten.

Eerst heb ik me erbij neergelegd en wat slakbestendige planten opgegoogeld om de gaten te vullen, met dat lijstje ben ik naar het tuincentrum gegaan. Voor vijftig euro vieze, harige, bittere of puur giftige planten gekocht. Wat denk je? Een groot deel van de plantjes was al na een nacht flink aangevreten, een superslakbestendig plantje was zelfs tot de grond toe weggeknaagd. Ik heb ze allemaal weer uit de grond gehaald en in potten gezet om aan te sterken. Zo wordt tuinieren wel erg ingewikkeld, tijd voor een serieus offensief.

Ik ben begonnen ze handmatig te vangen. Eerst duizend in een weekend, daarna heb ik niet meer geteld. Maar nu heb ik een veel handiger methode gevonden die beter is voor je rug: slakken zijn gek op gist, ik bak toch elke dag brood dus ik leg deegballetjes op een schaaltje neer in de schemering, na een uurtje kun je dan een schaal vol slakken in een keer opruimen. (Nee ik ga er niet mee naar het bos, ik gooi ze in een emmertje met sop, daar kruipen ze niet uit, het leed is snel geleden).

Zojuist heb ik weer wat deeg neergelegd, het schemert nog niet maar het regent en dan komen ze ook tevoorschijn. Dit is pas de oogst van een kwartiertje,  straks zijn het er veel meer.

 Met oud brood gaat het trouwens ook prima, dit was de oogst op één sneetje brood van gisteravond.Verspil dus je goeie bier niet aan slakken, oud brood heeft iedereen wel eens over.

Vrijheid vieren

Je mag er af en toe best eens bij stil staan dat het heerlijk is om in vrijheid te kunnen leven. We hebben maar geluk dat we op de juiste plaats en in de juiste tijd leven om zonder angst te kunnen doen wat we willen, binnen de grenzen van het redelijke. Dat het elk jaar op 5 mei een pokkeherrie is in het park hiernaast neem ik dan op de koop toe. Bovendien zijn we vrij om ergens anders onze vrijheid te gaan vieren en dat doen we dan ook.

Vanmorgen hebben we weer lekker door een stuk prachtig, voor ons nog onbekend bos gedraafd, ergens in de buurt van Wateren. Die naam had een waarschuwing kunnen zijn, we zijn een paar behoorlijk natte plekken tegengekomen. Maar het leuke van trailrunning is dat we zo langzamerhand onze vrees voor natte voeten zijn kwijtgeraakt. Heel bevrijdend, plassen en sloten zijn geen barrières meer. Eerst waren we al via een weiland waarachter wij een wandelpad vermoedden in een moeras terecht gekomen, later ontdekten we dat het ruiterpad dat we volgden dwars door een waterpartij liep. Wat paarden kunnen kunnen wij tegenwoordig ook, kijk: ik heb P in al zijn spetterende glorie met mijn telefoontje vastgelegd. Als dat geen vrijheid is!

Thuis hebben we een voedzame berg andijviestamppot gegeten, nu staat er nog even een brood in de oven en als dat klaar is gaan we de stad in, naar de premiere van Men and Chicken. Men belooft ons een “Zowel filosofische als absurdistische griezelkomedie”. Dat klinkt goed nietwaar? En daarbij: “Met afstand de vreemdste Deense film van de laatste jaren” Ik ben benieuwd. Begint pas om kwart over negen, half twaalf klaar. Als we thuis komen is dan het vrijheidsgedreun afgelopen en dan kunnen we vast heerlijk slapen.

30 jaar alweer

Nederland had nog geen flauw idee van wat er aan de hand was in Tsjernobyl op deze dag dertig jaar geleden. Het duurde even eer bekend werd dat er iets was gebeurd en de ernst van de situatie drong nog later pas echt door. Toen vanuit de Sovjet-unie de eerste berichten kwamen over de kernramp was het in elk geval alweer drie dagen later, 29 april, en toen interesseerde het hele wereldnieuws mij geen biet.
Het was een rare warme dag, drukkend weer en gerommel in de verte, ik was opgestaan met weeën en heb de hele dag door het huis gedrenteld met muziek van Bach op. Laat in de avond werd M, onze oudste, rustig en probleemloos geboren.
Het nieuws over de kernramp ging ook de dagen erna een beetje langs ons heen, ik herinner mij wel vrienden die alleen nog ingemaakte groenten aten en elke keer als ze buiten waren geweest schone kleren aantrokken en dat vond ik wel grappig, maar ik kwam zelf helemaal niet buiten. P wel, die moest aangifte doen en dat soort dingen. Er werd wel veel gewassen maar dat heb je met een baby, zeker in die tijd van de katoenen luiers.
Sinds toen gaat er elk jaar weer een periode van Tsjernobylherdenking en -nieuws aan de verjaardag van M vooraf.
Dertig jaar dus. Ze wilde het graag weer eens echt vieren, met ons allemaal erbij. Dat was een mooie gelegenheid om  een appartement te huren aan de rand van Freiburg. Vlak bij de woning van M en aan de bosrand.

Vijf jaar geleden zijn we in augustus met de dochters en aanhang naar Berlijn geweest voor ons 25 jarige huwelijk, dat was erg geslaagd. Nu maken we weer een familie-uitje maar dan in April en meer richting het zuiden, dat wordt vast ook leuk. De groep is nogal gewijzigd want ze hebben alledrie inmiddels een andere partner. De nieuwste aanwinst, een Italiaan, zullen we daar ontmoeten. Alle partners houden van wandelen en zelfs van hardlopen, dus dat gaat helemaal goed komen.
Er gaat ook een flink stuk Stolkwijker boerenbelegen mee van Koekoek op de markt. Voor de jarige.

Gesjeesde heks

Misschien heb ik hier wel eens verteld dat een tante (van moederszijde uiteraard) ooit giebelde dat wij vrouwen in de familie allemaal heksen zijn, (maar wel hele leuke heksjes, zei ze erbij.) Ik kon me daar wel in vinden, ik voedde mijn dochters ook op als voorbeeldige heksen en zag met grote tevredenheid hoe mijn oudste dochter er zelfs haar beroep van maakte om in laboratoria bacteriën te vertroetelen en succesvol met hun DNA te klooien.

Onlangs besloot ik om zelf ook weer wat actiever te worden op dat gebied. Omdat ik met mijn eeuwig borrelende en klierende darmen niet wéér  bij de dokter wilde komen zeuren besloot ik dat ik maar eens wat probiotica moest proberen. Die kun je kopen voor veel geld maar toevallig is er onlangs ook een leuk toverboek uitgegeven over fermentatie, en hoewel ik doorgaans vind dat aan andermans recepten van alles niet deugt leek dit me  echt een nuttig werk, vol basiskennis die ik kan gebruiken.

Inmiddels is er kefir in huis, er is yoghurt bereid en na een weekje kweken had ik ook een mooi zuurdesem waarmee al een aantal echt heel lekkere broden zijn gebakken.
Nu is het zo dat zuurdesem gevoerd moet worden als je het in leven wil houden, elke dag gaat er wat meel en wat water bij. Het brooddeeg mag uit ongeveer 15% desem bestaan, ik maak voor het bakken van een groot brood waar we twee dagen van eten 160 gram desem op. Dat houdt bij ons in dat het desem harder groeit dan dat het opgaat. Weggooien vind ik zonde dus ik besloot van het overtollige desem pannekoeken te bakken. Maar niet zomaar pannekoeken, als je een keer aan het fermenteren bent geslagen dan zie je overal mogelijkheden. Ik heb dus ’s morgens twee bananen aan stukjes in het beslag gedaan. Dat resulteerde in een vrolijk borrelend zurig beslag, de bananen fermenteerden er lustig op los. Ik maakte daarmee gisteren een heerlijk dessert maar het beslag was nog niet op, ik zette de pot tot de volgende dag in de koelkast opdat het bananendesemmengsel tot rust kwam en niet door zou gisten. Ook de pot met ‘oer’desem zette ik maar eens in de koelkast om hem te laten inslapen en zodoende te voorkomen dat ik elke dag pannekoeken  moet eten.

Vandaag dacht ik dat het leuk zou zijn om door het restantje pannekoekenbeslag ook nog een zakje ontdooide bramen uit de diepvries te mengen. De bramen bevatten waarschijnlijk ook nog wel wat natuurlijke gist, want het begon meteen weer lekker te borrelen. Het leek ineens ook wel erg veel beslag, terwijl het gisteren toch bijna op was.

En toen besefte ik dat ik de bramen niet bij het beslag had gegooid, maar in mijn zorgvuldig gekweekte desem waar ik zo trots op was. Er staat nu op het aanrecht een pot vol gistende smurrie waar ik niet mee verder durf te kweken. Weggooien en opnieuw beginnen?
Eerst nog maar even een bramenbrood bakken.

Op de vlucht

In de dagen na een aanslag, nadat het stof is neergedaald en de eerste paniek geluwd volgt er altijd een periode van stilte. Mensen laten zich even niet zien, restaurants zijn matig gevuld, uitgaanders gaan niet uit, jongeren vertrekken naar hun ouders in binnen- en buitenland, bedrijven halen zelfs mensen terug, en als je pech hebt zit je dan helemaal in je eentje in die rare stad. Er is zelfs niemand meer die op de poes kan passen zodat je er zelf ook even vandoor kan gaan.

E blijft dapper op haar post, maar saai is het wel. Of er niet iemand even naar Brussel wil komen, appte ze.

Van R kreeg ik vanmiddag ook bericht: ze was al langer van plan om met haar vriendin met pasen naar ons toe te komen maar ze komen nog iets eerder, vanavond al om precies te zijn. “Om te vluchten voor die idiote Passion.”
Ja, sorry, wij houden daar niet van, gezeul met verlichte plastic kruizen en kitscherig theater, en tv-beelden van mensen die als ze een microfoon voor hun neus krijgen met door emotie brekende stem vertellen waarvoor zij het doen, wat het voor hen betekent…  Tenenkrommend. We hebben onze aversie tegen dergelijk spektakel er blijkbaar bij de kinderen ook stevig ingehamerd want ze moeten er geen van allen iets van hebben. Passie mag, maar dan van Bach. Zelf blazen, of lekker op de radio.

Ze zijn onderweg. Hier even een plaatje van station Amersfoort, een uurtje geleden. In de trein is het heerlijk rustig. Met E zal het wel skypen worden.