Dat vliegt maar

Dit etmaal vertrekken drie leden van mijn gezin vanaf Schiphol.
P vertrekt zo voor een weekje Italie (dat is werk).
R gaat naar Ibiza (huwelijksreis).
E vertrok gisteravond laat naar Dublin (wegens geliefde aldaar).
Ik blijf gewoon thuis. Eigenlijk ben ik hartstikke tegen vliegen, maar het is soms blijkbaar onvermijdelijk. Ik leen ze allemaal wel een stukje van mijn ecologische voetafdruk, straks stap ik op de fiets voor wat verantwoord vega/bio voer.

Maar eigenlijk vind ik het heerlijk dat ik even niet weg hoef. Wat is er prettiger dan vanuit een plezierig huis te kijken naar een zonnige tuin waar na een koud voorjaar van alles in bloei komt, of zingt en zoemt en fladdert. En vliegt, want vliegen en vliegen is twee.
Sinds vorig jaar heb ik onder mijn vaste bezoekers ook goudvinken in de tuin.  Ik dacht eerst dat het één paartje was, maar tegenwoordig zie ik wel vier goudvinken tegelijk, twee mannetjes en twee vrouwtjes. Vanmorgen hoorde ik een van de mannetjes nog voordat ik hem zag, niet met de roep die je meestal hoort (juuuu….juuuu….) maar ik hoorde de echte zang, dat is een heel zacht ontroerend speelgoedgeluidje, je hoort het alleen als de vink heel dichtbij is. Ik zou het graag laten horen maar ik vind geen goed linkje met de zang.

Ik zie op dit moment berichten passeren in de familie app, men kan elkaar niet vinden achter de douane. Logisch, de een zit in hal drie, de ander zit in hal 1 met kersverse echtgenote aan de koffie bij Starbucks. Luisteren naar de galmende meldingen voor reizigers, wachten tot ze naar de gate kunnen. Ik ga ook eens koffie maken, en dan lekker samen met de poes in alle rust naar de vogeltjes kijken.

Goudvinkman in de sleedoorn. Als je goed kijkt zie je dat hij een ring om zijn linkerpoot heeft. De anderen hebben dat niet dus deze herken ik. Ik denk dat ze allemaal in het stadspark wonen maar in mijn tuin komen eten.

Advertenties

De bijna-ramp

Waarschijnlijk  hebben weinig niet-betrokkenen er iets van meegekregen maar duizenden Nederlanders ontvingen afgelopen vrijdag tot hun grote schrik een heel naar bericht via de mail. Ik was een van hen, leest u even mee:

Wij zijn woensdagochtend onaangenaam verrast door een bericht van onze leverancier dat de medailles van de 4 Mijl niet vrijgegeven kunnen worden door de Douane Nederland. De medailles zijn in het buitenland gemaakt en op tijd verscheept in containers. Momenteel staan ze in de haven van Rotterdam waar onze zending is gecontroleerd en is goed bevonden. Echter, in dezelfde container zit een zending van een andere leverancier die nader onderzoek behoeft. Wij hebben er de afgelopen drie dagen alles aan gedaan om de medailles op tijd in Groningen te krijgen, maar dat is dus helaas niet gelukt.

Stel je even voor, 23000 teleurgestelde hardlopers in Groningen, en dat was niet alles: ook de marathon in Eindhoven was getroffen,  met dezelfde zending zou men daar ook de  medailles krijgen. Drie-enveertigduizend getroffenen bij elkaar.

Had u zich dat zo voorgesteld? Een container met medailles in de haven! Niet een doosje, een container! Met daartussen nog wat drugs stel ik me voor. Drie-enveertigduizend blije medailles die opgewonden fluisterend in hun dozen lagen te wachten op het grote moment. En dan komt er door de motregen in de haven zo’n douaneambtenaar aangefietst die het feest even komt verpesten door zich aan de regeltjes te houden.

Ik moest even denken aan het sinterklaasjournaal. Jullie kennen het wel, altijd dreigt er een ramp die het feest in het water kan laten vallen. Sinterklaas is ziek of ontvoerd, de wegwijspiet is de weg kwijt of niet wijs, de boot is stuk of de verkeerde kant uit gevaren, de meest onwaarschijnlijke dingen gaan mis. Maar uiteindelijk komt alles weer net op tijd in orde, natúúrlijk, want het is niet echt. Maar dit was wel echt, en de organisaties van de loopevenementen in Groningen en Eindhoven zouden alle drieënveertigduizend medailles met de post moeten gaan nasturen, dat kost een berg geld en veel gedoe.

Gelukkig gebeurde er een wonder: de Douane Nederland heeft met zijn hand over zijn stalen hart gestreken en besloten om tegen de gewoonte in een deel van de zending wel vrij te geven. Pfffft! Tóch een gevalletje Sinterklaasjournaal!
Vanmiddag krijg ik ‘m, en met mij duizenden anderen in Groningen, en in Eindhoven.

Schilderachtig

Overschild, Wie? Doet die naam bij iemand een belletje rinkelen? Als je niet in de omgeving van Groningen bekend bent is de kans groot dat je geen flauw benul hebt, en dat terwijl Overschild in bepaalde kringen wereldberoemd is.
Een jaar of 25 geleden gingen wij met onze toen nog kleine kinderen op vakantie naar de Harz. In Goslar (popperig sprookjesboekstadje, om niet te zeggen openluchtmuseum) moesten we met de kinderen natuurlijk ook even iets drinken op het marktpleintje, met uitzicht op het oude klokkenspel met rondrijdende figuurtjes. De kelner had het niet druk en maakte een praatje, op zijn vraag waar wij vandaan kwamen antwoordden wij dat we uit Groningen kwamen. O, zei hij nadenkend, is dat niet vlak bij Overschild?

Gelukkig hadden wij enkele jaren eerder, nog voor de kinderen er waren, een wandeling gemaakt bij het Schildmeer dus we stonden niet met onze mond vol tanden en konden beamen dat Groningen niet ver van Overschild lag.

Dat Schildmeer was ons destijds eigenlijk niet echt goed bevallen. Op onze landkaart zag ik een degelijk meer (in de vorm van een zeehond!) en dus had ik geconcludeerd dat daar gewandeld zou kunnen worden, maar het bleek een koude kale plas, winderig, grijs en heel onaantrekkelijk, met wat doodsaaie knalgroene weilanden rondom. Voor watersporters waren er wat aanlegsteigers en er was nog een smoezelig strandje. We hebben even kleumend langs de steigers gelopen en zijn weer vertrokken.

Dat is ondertussen al een dikke dertig jaar geleden en in het noorden van Nederland is er in die tijd heel wat veranderd. Raaigras heeft op veel plaatsen ruimte gemaakt voor heide, plasdrasland, bloemrijke wildernisjes enzovoorts en daarbij zijn ook de paden niet vergeten zodat er door mensen gefietst en gewandeld kan worden. Kijkend op Google earth kreeg ik het vermoeden dat dat bij het Schildmeer ook wel eens het geval kon zijn. En jawel, je kunt tegenwoordig helemaal rond het meer lopen of fietsen, voor een groot deel over een blinkend nieuw 

De overgang van land naar water is op verschillende plaatsen wat verzacht, niet alleen door rietkragen maar er liggen hier en daar dammen van los gestapelde stenen in het water die ondiepe plasjes langs de oever afbakenen en voorkomen dat boten te dichtbij komen.

En aan de landkant van het pad is een flink stuk natte natuur ontstaan.

Maar wat ik het leukste vond was de afwerking van de dijk waarover het pad loopt. Hier was geen gras ingezaaid, maar een granenmengsel. Korenvelden zie je niet veel meer, hier ziet men voor de verandering eens een lange strook gemengd koren, gewoon als voorraadschuur voor de beestjes. Het zag er nu al aangenaam uit, maar ik neem aan dat het vanzelf nog een beetje zal veranderen, met kamille en korenbloemen en dat soort akkerbloemen. Leuk dus allemaal.

Verder werden we langs de hele strook vrolijk begeleid door kleine karekieten, elke honderd meter zat er wel een te tierelieren. En voor het oog waren er nog wat roodborsttapuiten in dienst, mooie vogeltjes die dan weer niet zo best kunnen zingen.

Ik zou zeggen, gaat allen naar Overschild. En vergeet dan op warme dagen je badpak niet zoals wij, want het smoezelige strandje ligt er nog steeds en het is er heerlijk rustig.

Tuintherapie

Katten kijken is leuk, maar passief vermaak zorgt vooral voor tijdelijke afleiding, een ernstig gekwetste ziel schiet er uiteindelijk niet echt veel mee op. Als je als gevoelig mens   dag in dag uit zoveel te verstouwen krijgt als de laatste tijd het geval was, is er serieuze therapie nodig. Dat betekent in mijn geval: zelf naar buiten, de mouwen omhoog, heel veel xxl-gereedschap aanslepen en aan het werk.

In het najaar had de buurman al eens naar mijn tangenverzameling geïnformeerd, in verband met de almaar hoger en wilder groeiende haag van veldesdoorn op onze erfscheiding. Ik heb dat toen even afgehouden, niet alleen omdat de buurman -hoewel van heel goede wil, geen misverstanden daarover- niet echt groene vingers heeft, het was daarbij ook nog een beetje vroeg voor drastisch onderhoud want het blad zat er nog aan. Vervolgens werd het wel kaal en ook koud buiten en ik liet het allemaal maar even zo, en dat was heel goed want het onthoofden van een woeste haag was nu precies wat ik nodig had.

Gisteren heb ik gezaagd, in een uurtje tijd had ik zowel de oprit als het terras achter helemaal vol liggen met ‘koppen’ van de esdoorns. Dikke  grillige hoofdtakken met daaraan een wirwar van hoekige en stakerige zijtakken die met elkaar verknoopt waren, ik moest nog flink trekken om de afgezaagde stukken uit de heg los te krijgen. Een beste klus was het. Ik had achteraf  weer eens lekker ouderwets spierpijn en kon daarnaast tevreden genieten van het uitzicht op een enorme berg takken.

Vandaag heb ik die takken zodanig verknipt dat er zoveel mogelijk rechte stukken over bleven, hier zie je vooraan nog wat wirwar en daarachter een wat nettere stapel verknipt spul.

Vervolgens heb ik daar vanmiddag met een brullende hakselaar snippers van gemaakt. Heerlijk, zoals die machine moeiteloos takken opvreet en vermorzelt. Hij pakt veel meer dan ik had verwacht, hij is echt geweldig. Ik ben nog niet helemaal klaar, ik moest stoppen omdat ik honger kreeg en voor eten moest zorgen maar er ligt dus nog een restje,  ik mag nog een keer. Mmmmm.

Tuinentertainment

Mijn favoriete tuindieren zijn de rooie broertjes van hierachter. Ik ben zeker ook heel erg gesteld op de vogels, die zijn mooi en leuk om naar te kijken en ik ben er trots op dat er zo veel in mijn tuin komen, maar de katertjes zijn echte entertainers. Ze zijn mal, impulsief, ondernemend en behoorlijk roekeloos met als gevolg dat ik vanuit mijn huiskamer dagelijks ademloos hun capriolen volg.

Natuurlijk proberen ze zich ook wel eens te vergrijpen aan mijn vogeltjes, maar altijd zonder succes. Het gaat ze meer om het avontuur. Ik zag verleden week bijvoorbeeld een van de twee woest in de grote esdoorn aan de overkant van de sloot stuiven, waarop de duif die daar zat gewoon op een andere tak ging zitten. Het katertje keerde met veel gewiebel op de tak en nam de zijtak richting duif die vervolgens weer iets hoger ging zitten. Het eindigde met een kat die bovenin op de allerdunste doorbuigende takjes balanceerde terwijl rondom hem een groep toegesnelde kauwen (altijd goed voor een relletje) luid zat te schelden.

Meestal komen ze weer min of meer op hun pootjes terecht maar dat gebeurt lang niet altijd op de elegantste manier. De broertjes zitten trouwens ook graag elkaar of andere katten achterna in de boom.

Aan mijn kant van de sloot komen ze dus ook , doorgaans via het bruggetje iets verderop maar toen er ijs lag konden ze ineens een rechtstreekse route nemen. Zondag, na een paar dooidagen, zag ik ze voorzichtig op een paar plaatsen proberen of het nog wel kon, een pootje neerzetten, aarzelen, weer terugtrekken, ander plekje proberen, en tenslotte wandelden ze stoer glibberend en nonchalant hier en daar een slokje water drinkend over de sloot.
Gisteren was het ijs natuurlijk weer wat dunner, een van de twee stond te aarzelen, ging eens wat naar links, wat naar rechts, schatte de mogelijkheden en….

Sprong!
En zakte door het ijs.

Met een hoop gespartel was hij er zo weer bovenop. Hij heeft zich een hele tijd zitten wassen op mijn terras en ging toen achter een bloempot de turkse tortels op de waspaal zitten beloeren. Dat is blijkbaar een heel fijne bezigheid voor katten, ik zag hoe hij eerst opgewonden met platte oren over de pot heen gluurde, dat ging ongemerkt over in wat ik noem vogelmeditatie, waarna hij meer en meer ontspande tot hij in slaap viel.
Avonturen zijn heel vermoeiend.

Vogelen

Eigenlijk ben ik al maanden in shock. Ik heb nooit een overdreven rooskleurig beeld van de toekomst van de wereld gehad, gevaren loeren overal, maar hier had ik echt niet op gerekend. Ik heb er fysiek last van en daarom bescherm ik mezelf door weg te kijken. Die nare kop wil ik gewoon niet zien dus ik zal op bepaalde momenten mijn eigen kop moeten afwenden. Struisvogelgedrag zoals men dat noemt.
Dat betekent dus: zeker niet tv kijken, bepaalde krantenpagina’s snel doorbladeren, s’avonds een onschuldig boekje lezen of een mooie dvd afspelen en overdag natuurlijk heel veel naar buiten kijken. De tuin geeft troost, er is een hoop leuks te zien.
Gisteren was daar een heel geschikte dag voor, ik heb mij voor het raam gezet met verrekijker en opschrijfboekje om een half uur lang tuinvogels te tellen. Ik krijg naarmate de bosjes en boompjes in de tuin groter en dichter worden steeds meer vogels. Vooral vinken komen hier graag. Gewone vinken, groenlingen, sijsjes, putters, en er zit ook vaak een goudvink in de berk. Verder komen er sinds vorig jaar kepen, en onlangs zag ik weer wat nieuws: ik dacht dat er kneutjes in een boom zaten maar bij nadere beschouwing bleken ze een zwart sikje te hebben: barmsijzen!
Tijdens de telling lieten natuurlijk niet al die vogels zich zien, zo kwam er bijvoorbeeld een keep juist op het moment dat ik mijn telling  afgerond en de resultaten verstuurd had. Maar wat ik wel mocht meetellen: een zwerm van meer dan 20 puttertjes die neerstreken  in de esdoorn  en zich uitgebreid gingen zitten poetsen. Heerlijk om naar te kijken.

Nog even over die struisvogel, dat nemen jullie toch niet echt serieus he. Struisvogels steken hun kop natuurlijk nooit in het zand. Als ze broeden op de grond dan leggen ze bij onraad hun lange nek en kop op de grond om niet op de vallen, een typische truck van grondbroeders. Maar als het gevaar dichterbij komt dan kunnen struisvogels niet alleen heel hard rennen, ze kunnen als het moet ook enorm hard trappen. Wee je gebeente als een struisvogel vermoedt dat jij kwaad in de zin hebt.
Laat hij dus maar oppassen, die engerd. Als alle struisvogels uit dekking komen dan kon het wel eens op een flinke matpartij uitlopen.

Schande

En wat moet dit nou weer voorstellen, een of ander politiek statement zeker? Waarom gaan deze dames niet fatsoenlijk ontkleed naar het strand? Wel het water in willen maar dan niet gewoon aangepast ontkleed? Een beetje het heilige laïcisme aan hun laars lappen? Over lappen gesproken, wat zijn dat voor rare middeleeuwse kop- en lijfvodden? O wacht, het zijn Poolse vrouwen, ja dan krijg je dat. Wat doen die eigenlijk in Cannes?

En dan hier de Franse zuidwestkust. Nog zo’n stel van die zielige figuren die gedwongen worden om hun hele lijf te bedekken met spookgewaden.  Hé, geen Polen, zie je nu wel, het is gevaarlijk, voor je het weet dwingen ze ons ook.

De Bretonse kust. Grote Griezels, daar lopen ze ook bij bosjes los, van top tot teen in hun anonieme alles verhullende dracht. We moeten eigenlijk blij voor ze zijn, het is een uitje, ze mochten even uit hun monotone leventje ontsnappen, normaal zitten ze opgesloten in een reli-gevangenis. Het is  godgeklaagd hoe die mensen onderdrukt worden.

En dan vraag je je af: laten de omstanders dat allemaal toe? Grijpt er niemand gewoon even in? Hebben ze daar  geen burgerwachten die al dat aanstootgevende overtollige textiel kunnen afrukken, moet de politie dan alles alleen doen?