Al die willen

Ach wat, winkelen en zo, het zal ons worst wezen. Het enige wat ons momenteel frustreert is natuurlijk die kleinzoon op 727 kilometer afstand, in een reisonvriendelijk land. Hij is inmiddels een jaar oud en verandert snel, het babyachtige is er wel af. Zijn peutertijd willen we niet helemaal missen, de schattigheid van kinderen op die leeftijd komt nooit meer terug. En je weet maar nooit wat daarvoor in de plaats komt. We beginnen angstige vermoedens te krijgen.

Eten op de grond gooien hoort er natuurlijk bij, fruit met een tevreden lachje stukknijpen in plaats van het lekker op te eten is al wat minder. Maar wat we nu hoorden begint te lijken op een criminele aanleg.

Deze week is hij, terwijl alle brave Duitse crechekindjes lagen te slapen, op rooftocht gegaan. Bij vier kindjes heeft hij de speentjes uit de mond getrokken, met als gevolg dat ze allemaal begonnen te huilen waarop iedereen wakker werd.

Dit is de schurk. Ivm de privacy een beetje onherkenbaar gemaakt.

Ze hadden hem natuurlijk geen Joris moeten noemen. U weet wel, al die willen te kaap’ren varen…

Het valt soms toch niet mee

Eigenlijk begrijp ik niet dat de gepensioneerden nog niet massaal in opstand zijn gekomen. Al die actieve ouderen die zo jong zijn als ze zich voelen mogen al een jaar niks meer. De concertzalen, bibliotheken en horeca zijn gesloten. De fanfare oefent zelfs niet meer online en het koor is ter ziele. Bij de golfbaan mag alleen de grasmaaier nog naar binnen, de kleinkinderen willen al maanden niet meer zoomen en het ergste van alles: je komt, terwijl je nog zoveel leuke reisplannetjes had, vrijwel geen grens meer over.

Waar blijft het protest? Waarom zien we nog geen lange stoeten toeterende campers richting Malieveld trekken? Waarom worden er nog geen relletjes getrapt en politiebusjes met golfclubs bewerkt of met geraniums bekogeld om het recht op een leuke actieve oude dag te verdedigen?

Ik weet het ook niet hoor. Wij horen nu zelf bij die groep, we hebben tegenwoordig netflix, we krijgen dagelijks video’s van de kleinzoon en verder modderen we maar wat aan, letterlijk: we baggeren steeds weer ergens anders door de natuur want dat is wat ons rest. Elke dag weer, in Groningen, Friesland of Drente, honderden kilometers bij elkaar.

Dat gaat zijn tol eisen, eerst merkte ik dat er zomaar water in mijn linker wandelschoen liep. De zool kierde bij elke stap behoorlijk en er zat ook een scheurtje in het leer, net in de vouw. Bij de rechterschoen bleek trouwens ook zo’n scheurtje te ontstaan. Geen nood, dacht ik, ik heb ook mijn bergschoenen nog. Tot mijn schrik bleek onlangs dat daar iets vergelijkbaars mee aan de hand was, ook weer materiaalmoeheid op dezelfde plek, aan één kant was het echt een gat geworden.

Ik vrees dat de schoenen niet alleen versleten zijn, maar ook dat mijn voeten wat ‘uitgelopen’ zijn deze periode. Ik kon wel een maatje breder nodig hebben, liefst snel. En dat is best een ramp voor iemand die normaal gerust een jaar uittrekt voor de aanschaf van nieuw schoeisel, die alle wandelschoenwinkels afloopt, twijfelt, en het dan toch nog maar even uitstelt. Zie het voor je, en dan moeten winkelen met een tijdslot op afspraak.

Wordt wellicht vervolgd

Een (z)ware avondklok

In Groningen blijken we iets aardigs te hebben, speciaal voor deze tijd lijkt het wel. In de Martinitoren hangt buiten de klokkenstoel nog een extra klok, de zogenaamde ‘Ruimstraatklok’. Die 900 kilo zware klok hangt daar al sinds 1764, met het doel om aan te geven wanneer de mensen naar huis moeten gaan. Hij heette ook wel de bierklok, na het luiden mocht er geen bier meer geschonken worden. Vroeger vond men zulke dingen heel gewoon.

Vanavond heeft de klok voor het eerst sinds lang weer zijn straatruim-oproep mogen doen, tien minuten lang, van half negen tot tien over half, en dat zal hij de komende weken dagelijks blijven doen. Ik vraag me af of er nu mensen speciaal naar de Grote markt zullen fietsen om daar samen te scholen om de klok te horen. Daar zullen de handhavers niet blij van worden.

Ik heb de klok niet kunnen horen toen wij net onze vervroegde avondwandeling maakten. Te ver van het centrum, verkeerde wind en daarbij een enorme hoop herrie van huiswaarts spoedend verkeer. Handhavers waren al wel onderweg, op ons kleine rondje in de buurt passeerde wel twee keer een politieauto.

Zoals gezegd wandelen wij normaal gesproken elke avond een rondje in de buurt. Daarbij komen we een hoop mensen tegen, allen in bezit van hond. Zij mogen gewoon doorwandelen, wij niet, daar zat ik wel even mee. Maar ik heb een oplossing: wij stappen gewoon nu al over op zomertijd. Vanochtend zijn we een dik uur eerder opgestaan, om vijf uur vanavond zaten we aan de sperzieboontjes met tomatensaus en om negen uur waren we netjes binnen. Nog even een hoofdstukje lezen en dan kruipen we in bed.

Pensioen is best te doen

Pensioneren doe je niet even, er liggen naar men zegt allemaal gevaren op de loer. Het zwarte gat, het verstoorde thuisfront, de dagen zonder grenzen, noem het allemaal maar op. Er zijn cursussen voor. Wij stonden samen aangemeld voor zo’n zogenaamde PIZ (pensioen in zicht) cursus, een hele leuke, in een mooi hotel in zuid Limburg en er zou vooral veel gewandeld worden. Alles op kosten van en in de tijd van de baas, maar Covid-19 trok een streep door het hele feest.

Nu moeten we het op eigen houtje zien te klaren. Als ongeschoolden doen we maar wat, en tot nu toe gaat dat best. Wij hebben bijvoorbeeld vanmorgen de ramen gewassen, dat ging zo: P maakt het houtwerk schoon, ik veeg de spinnewebben weg, P wast de ramen in, ik trek ze streeploos droog. Dat alles met slechts één laddertje, dat mocht P hebben, ik gebruik altijd een stoel. De operatie verliep vlekkeloos en daarmee verdienden we koffie. Zonder taart want die was op.

Er zijn de afgelopen week ook wat nuttige zaken aangeschaft zoals een goede fietstas, zodat we van alles mee kunnen nemen op toekomstige tourtochten op onze electrische fietsen. Mijn tas was te klein en te flodderig, hij kwam steeds in het wiel. Nu kunnen we zelfs vouwstoeltjes meenemen als we dat willen, om bijvoorbeeld mee te gaan zitten bij een plas of op een dijk en dan vogels te kijken met de prachtige nieuw verrekijker van P, waar ik ook altijd even door mag kijken. (Ik heb er zelf ook wel een maar die is lang zo goed niet).

We hebben ons eerlijk gezegd nog niet erg druk gemaakt over zogenaamde zinvolle bezigheden, maar die hebben geen haast zolang er nog zoveel leuke zinloze dingen te doen zijn. We wachten daarbij ook liever even de coronastorm af voordat we ons in nieuwe (sociale) activiteiten storten. Voorlopig wordt er vooral veel naar buiten gegaan, rondom het huis, of in de omgevende natuur, of bijvoorbeeld naar een waddeneiland. Morgen weer eens Schiermonnikoog? Kan!

Jullie zien: aargh en P redden zich wel in pensionadoland. En we doen af en toe ook wel wat alleen hoor, als dat om een of andere reden zo uitkomt. En nee, begin even niet over dat beruchte ANWB-stel van B. Kaandorp, dat is een platte cliché, dan eerder zo’n soort koppel van van Kooten en de Bie. Een dat niet kibbelt.

Verandering

Een week geleden was P op zijn werk in Drachten. Dat is in deze tijd iets bijzonders, sinds maart was dit pas de derde keer dat hij daar kwam. De eerste keer kwam hij alleen een groot scherm en nog wat spullen ophalen, de tweede keer, ergens in de zomer, kwam hij ter ondersteuning van iemand van een ander bedrijf die onderhoud aan apparatuur kwam doen. Verder is hij er niet meer geweest. Zijn veertigjarig jubileum bij het bedrijf ging stilletjes voorbij terwijl P met het grote scherm op de strijkplank naast de secretaire thuis zat te werken.

Die strijkplank staat nu weer netjes ingeklapt naast het wasrek en dat grote scherm heeft hij verleden week maandag teruggebracht, evenals zijn werklaptop. En hoewel we er lange tijd een hard hoofd in hadden heeft hij tenslotte toch nog een echt feestje gehad, een gecombineerd jubileum/afscheidsfeest. In een mooie accomodatie en met toespraak, toneeltje, cadeaus, taart en bitterballen bovendien. Het was leuk en hartverwarmend, men gaat hem missen daar, dat is duidelijk. Vandaag is zijn eerste officiele pensioendag, en tot mijn verbazing stond zijn eerste pensioenbetaling meteen al op de bank.

Vanaf nu wordt het dus permanent dit:

‘Naturliege’ in Glottertal

Slachtoffers

Er zijn een paar categorieën coronagedupeerden waar we niets over horen. Denk bijvoorbeeld aan mensen die voor hun inkomen afhankelijk zijn van criminele activiteit. Ik hoorde dat de drugshandel ondanks alles nog steeds floreert, maar de gewone gebruiker zal zijn spul toch ergens mee moeten betalen. Inbreken valt niet mee als de helft van de mensen de hele dag thuis werkt en de andere helft verveeld voor het raam hangt en iedere ongewone activiteit bij de politie meldt. Zakkenrollen is al helemaal onbegonnen werk in lege straten en gesloten kroegen.

Dan zijn er nog de zelfmoordterroristen, die zijn helemaal sneu. Je kunt wel midden op een verlaten plein, een uitgestorven vliegveld of een lege festivallocatie aan het touwtje van je bomgordel trekken maar daar maak je geen indruk mee. Waarschijnlijk hebben al heel wat potentiële martelaars zitten strepen in hun agenda, nieuwe plannen maken heeft voorlopig ook geen zin.

Aan de andere kant zijn er nu een hoop mensen die gezond en wel thuis zitten te mopperen over de hele toestand, maar die er zonder dit virus niet meer zouden zijn. Door bijvoorbeeld terroristische aanslagen, uit de hand gelopen kroegruzies, verkeersongelukken, arbeidsongevallen, of slangenbeten, voedselvergiftiging, roofmoord en vermissing in een vakantieland. Het is jammer dat die mensen geen idee hebben waar ze aan ontsnapt zijn. Misschien was u er zelf wel een van. Of ik.

Smokkelen.

Het zit denk ik in de aard van alle levende wezens om hindernissen op de weg naar begeerlijke zaken te omzeilen. Niets dierlijks is ons vreemd, geweten en normbesef ten spijt.

Nu worden we sinds kort nogal gehinderd door regeltjes en hoewel iedereen het nut er wel van inziet wordt er ook flink gesjoemeld. Oude smokkelweggetjes moeten ineens met betonblokken en containers worden afgezet want mensen proberen zomaar de grens over te wandelen, er zijn illegale zuipketen, picknickpartijen, muziekbandjes, verjaardagsfeesten, noem het maar op, heel schandelijk allemaal.

Mijn hemel, dat ik ooit zoiets zou schrijven!

Nou zijn die regels ook niet altijd even goed te begrijpen. Mijn schoonvader die ook alweer wekenlang eenzaam opgesloten zit in een verzorgingshuis mag sinds kort af en toe buiten bezoek ontvangen. De verzorging rijdt hem naar buiten en daar komen dan de broer en zus van P, die dichtbij wonen, op veilige afstand een praatje maken. Dat zou een mooie gelegenheid zijn om hem wat lekkers toe te stoppen, zijn voorraad koekjes en chocola is ondertussen allang op en het is voor een zoetekauw als hij erg treurig als je in deze akelige tijd niet eens wat troostsnoep hebt. Dus hij vroeg daar om. Maar het mag niet. Familie mag geen snoep afgeven, ook niet via het personeel.

Wat vreemd genoeg wel mag: de zus van P doet nog steeds de was voor haar vader. Regelmatig haalt zij een zak vuile kleding op en die bezorgt ze dan later keurig gewassen en gestreken weer bij het tehuis. U begrijpt, de volgende keer zou er best eens een reep chocola tussen de onderbroeken kunnen zitten.

Rampen en babies

Op 29 april 1986 werd mijn eerste kind, dochter M, geboren. Op diezelfde dag maakten de autoriteiten in de Sovjet-unie bekend dat er een ongelukje had plaatsgevonden bij een kerncentrale in Tsjernobyl. In Zweden had men eerder al verontrustende niveaus van radioactiviteit gemeten, maar nu kreeg de wereld te horen wat er gebeurd was. Dat wil zeggen, dat er iets gebeurd was. De Sovjet-unie bagatelliseerde de zaak, hier groeide de bezorgdheid.

Heel Europa hield angstvallig de windrichting in de gaten vanwege de ‘fall out’. Vee mocht niet meer buiten grazen, mensen durfden groente uit de tuin niet meer te eten en conserven uit oost europa waren vanaf dat moment taboe. Vrienden van ons vertelden dat ze niet meer buiten kwamen, en als het toch moest, dan met kleding die het hele lichaam bedekte. Bij thuiskomst douchen en alles in de was.

Het ging allemaal langs me heen, als je net bevallen bent bestaat de rest van de wereld niet. Ik had een mooie gezonde baby, de zon scheen binnen en de tulpen bloeiden feestelijk in de tuin. Wat kon mij gebeuren.

Nu is M zelf moeder. Toen haar Joris in februari geboren werd sloop het coronavirus al door Europa, wij gingen nog op kraamvisite maar dat was op het nippertje. De ontregeling in de wereld is nu nog veel groter dan bij haar eigen ‘geboorteramp’. Maar zij heeft haar baby, een schattig gezond kindje en ze is er zielsgelukkig mee.

Zolang je zelf niet in gevaar bent (!) is een baby een prima middel om rare tijden mee door te komen. Eigenlijk wil ik ook wel even een Joris.

In de toekomst, over tien, twintig, dertig jaar, zal M. bij de verjaardag van haar zoon altijd even terugdenken aan dat merkwaardige coronajaar waarin alles anders was, zoals ik altijd weer aan Tsjernobyl herinnerd word door haar verjaardag. Tegen die tijd is de wereld weer de gewone chaos en is dit allemaal een onwerkelijk verhaal uit het verleden.

Openluchtconcert

Hiep hiep hiep…… Hoerrrrrrrrrah ah ah ah ah ah ah ah!

Kikkers zingen bij de Leijen, Friesland.

Lock down in het noorden

Wij zijn hier in het noorden van Nederland gezegend met zowel weinig ziekte als met veel ruimte per mens en ook heel veel natuur. Er gaat geen dag voorbij zonder dat we ergens gewandeld hebben. We kiezen bij voorkeur een route zonder fietspaden want fietsers hijgen mogelijk kwalijke dampen uit en ze scheren vaak vlak langs je heen. Daardoor kijk je anders naar een wandelkaart, liever een zandpad dan een schelpenpaadje.

De afgelopen twee weken hebben we bij elkaar zo’n honderd kilometer gewandeld. In het weekend gingen we vaak wat verder weg, Drenthe in, of naar de waddenkust of zo, doordeweeks zoeken we een natuurgebiedje of een landgoed op dichter bij huis, na vieren, als P stopt met zijn werk.

Gisteren waren we hier

Net Serengeti toch, maar stukken sneller te bezoeken. De leeuwen verzin ik er wel bij. Dit is in het Lauwersmeergebied, naast het Dokkumer diep. Er is ook een hoop water daar, al kun je dat op deze foto niet zien.

Het was er drukker dan we gewend waren, ik denk dat we op onze wandeling van 10 km. wel een stuk of twintig mensen hebben gezien. Op een paar koppige Friezen na die met hun honden een bruggetje versperden en niet van zins leken om ook maar een centimeter aan de kant te gaan, passeerde iedereen elkaar op ruime afstand.

De dag ervoor waren we in Anderen, daar is een heel mooie paaltjeswandeling uitgezet. Hier was het stiller, op 7 km. één ander echtpaar gezien, en een fotograaf die ver van het pad in de heide zat.

Helaas zijn er nu nergens ijsjes te koop, of andere verfrissingen, maar we hebben rugzakken mee met brood en fruit en drinken.

Vrijdag waren we bij Dwingeloo, daar hebben we voor het eerst sinds weken weer eens een duurloopje gedaan, rondje van 11 km om de heide. Dat ging wel gedeeltelijk over/langs een fietspad maar we waren vroeg en het was vrijdag, dus het was redelijk rustig.

Maar denk niet dat Drenthe gevaarloos is: zaterdag jeukte er iets onder mijn arm en jawel! De eerste teek van het seizoen.