Op een weps

In Jipsinghuizen woont een weps

Die vond onlangs een gouden geps

‘Ik poets hem’ schrijft hij op zijn blog

‘Met voelspriet en coronaspog’

En op afkeurend commentaar

Briest hij: ‘hoe dan? Zegt u het maar!

Dit is het enigste wat ik hebs’

Nieuws?

Op 16 maart schreef ik hier een stukje over Amerikanen die als bezetenen wapens en munitie aan het hamsteren waren. Ik had erover gelezen op een of andere Amerikaanse nieuwssite.
Gisteren was het ineens groot nieuws in Nederland, op sommige plekken trof ik zelfs mijn wc-papier vergelijking aan.

Nu vraag ik mij af waarom we nu, twaalf dagen nadat Amerikanen er zelf over schreven, dit als nieuws gepresenteerd krijgen. Druppen die dingen zo traag door naar onze media of hebben ze het even in een doos gestopt om te bewaren voor een dag met nieuwsgebrek? Wat is eigenlijk nieuws?

Lange neus

• 

Bosanemonen in de kleibosch

Al dagen lang is het schitterend weer in heel europa. De lucht is blauw, de vogels zingen, de vlinders fladderen en de bloemen bloeien: narcissen in het park, speenkruid langs de sloten en hele velden anemonen in het bos. Maar de mensheid zit opgehokt.

De natuur lacht ons uit. We mogen nog blij zijn dat we niet preventief worden geruimd.

Op afstand

Tegenwoordig doen wij ons best om buitenshuis mensen niet te dicht te naderen. We lopen niet meer hard in groepsverband en wandelen met grote bogen om mensen heen. Een merkwaardig verschijnsel: wandelaars wijken meters uit voor tegenliggers, hoe verder men uitwijkt hoe breder de glimlach van de tegenligger. Marsmannetjes zullen zich het hoofd breken over de aparte sociale omgangsvormen van de aardbewoners.

Hier, in de omgeving van Bierum , hoefden we niet vaak uit te wijken.

Helaas zullen we voorlopig ook niet dicht bij onze kinderen mogen komen. Ik ben nu echt zó blij dat we begin deze maand nog op kraambezoek zijn geweest bij onze oudste dochter, en dat we onze kleinzoon hebben kunnen vasthouden. Freiburg was de eerste Duitse stad waar echt een streng regime ging heersen, voorlopig zullen we er niet meer komen. Gelukkig stuurt ze dagelijks filmpjes van haar kindje, wij smullen ervan.
Gisteravond heeft ze op haar balkon meegezongen met Ode an die Freude. Er klonk ook een aandoenlijke saxofoon, en een bekwame euphonium, een paar kindertjes zongen en ook de buren, waarvan ze dat nooit verwacht had, zongen mee. Na afloop kwam er applaus van diverse kanten.

Van de middelste dochter kreeg ik een kantoorfilmpje, ze was de enige daar, het kantoor was verder leeg en stil. Buiten, op de Amersfoortse markt waren geen terrassen open maar er stonden tot onze verbazing wel bloemenkramen.

De jongste heeft het het zwaarste. Dat is een supersociaal wezen dat ook graag naar buiten gaat en nu zit ze min of meer gevangen op een kleine bovenwoning in de Amsterdamse jordaan. Door de muur heen hoort ze de buurvrouw heel akelig hoesten, die heeft ‘het’.
Maar ze werkt gewetensvol vanuit huis, heeft het eigenlijk heel druk. Net als haar huisgenote, om beurten mogen ze aan de skype. En als ze even wat energie kwijt moeten springen ze als een malle samen in een grote hoepel door de kamer, ook daar kreeg ik een filmpje van.

Als er toch geen filmpjes waren.

 

Troost voor allen

Wij denken aan u. En over ons hoeft u zich ook geen zorgen te maken.

Hamsters in de US

Wat zijn wij toch een aardig hobbitvolk, met onze belachelijke maar volslagen onschadelijke wc-papierhamsterwoede.

In Amerika hamstert men net even anders: nóg meer wapens en munitie als je al een kast vol had, en als je tot heden geen vuurwapen had dan is dit blijkbaar het moment om in te stappen! Er staan lange rijen bij de wapenwinkels.

Zouden ze als preventiemaatregel op coronapatienten gaan schieten?

https://www.independent.co.uk/news/world/americas/coronavirus-us-panic-buying-guns-ammo-nra-a9403886.html

Weet je nog, toen met corona…

Over een jaar of wat zul je mensen horen mijmeren: Weet je nog hoe dat was met die pandemie? Best spannend maar wat was het ook een bijzondere tijd. De kameraadschap, de hulp, de bijzondere initiatieven die ontstonden toen het normale leven tot stilstand kwam.

Mijn jongste dochter mag even niet werken. Verleden week was ze op stap met een collega die het virus had opgelopen van zijn uit Iran teruggekeerde vader. Hij kreeg zelf flinke koorts maar knapt nu gelukkig alweer op. Ik zag een filmpje dat hij maakte. Hij zat lekker op zijn balkon, een gezellige Amsterdamse buurvrouw wandelde met haar rollator onder zijn raam langs.  “Hoe gaat het ermee?” riep ze naar boven. “Ik heb zin in bier. Ik denk dat ik bier ga halen. Moet ik nog iets voor jou meenemen?”
Heel wat mensen doen momenteel boodschappen voor anderen. En over balkons gesproken, de beelden van de zingende en musicerende Italianen zullen de meesten van jullie ook al wel gezien hebben.
Zonder balkon heb je dan altijd nog de sociale media. Om al die teleurgestelde concertliefhebbers tegemoet te komen is er nu bijvoorbeeld een organist die elke avond om half acht op facebook een concertje geeft op zijn huisorgel, misschien gaat hij binnenkort ook nog eens ergens anders spelen en voor vanavond is er een fluitist bij.
Niet zo fijn is het als je lege schappen treft in de supermarkt, maar ik wed dat er straks een kookboek verschijnt met recepten voor tijden van selectieve schaarste. Oliebollenmixbrood, vogelzaadpindakaaskoekjes, stamppot knolraap met ananas, soep van alles-wat-nog-in-de-kast-lag met paardebloemblaadjes en daslook, zulke dingen.