Het valt soms toch niet mee

Eigenlijk begrijp ik niet dat de gepensioneerden nog niet massaal in opstand zijn gekomen. Al die actieve ouderen die zo jong zijn als ze zich voelen mogen al een jaar niks meer. De concertzalen, bibliotheken en horeca zijn gesloten. De fanfare oefent zelfs niet meer online en het koor is ter ziele. Bij de golfbaan mag alleen de grasmaaier nog naar binnen, de kleinkinderen willen al maanden niet meer zoomen en het ergste van alles: je komt, terwijl je nog zoveel leuke reisplannetjes had, vrijwel geen grens meer over.

Waar blijft het protest? Waarom zien we nog geen lange stoeten toeterende campers richting Malieveld trekken? Waarom worden er nog geen relletjes getrapt en politiebusjes met golfclubs bewerkt of met geraniums bekogeld om het recht op een leuke actieve oude dag te verdedigen?

Ik weet het ook niet hoor. Wij horen nu zelf bij die groep, we hebben tegenwoordig netflix, we krijgen dagelijks video’s van de kleinzoon en verder modderen we maar wat aan, letterlijk: we baggeren steeds weer ergens anders door de natuur want dat is wat ons rest. Elke dag weer, in Groningen, Friesland of Drente, honderden kilometers bij elkaar.

Dat gaat zijn tol eisen, eerst merkte ik dat er zomaar water in mijn linker wandelschoen liep. De zool kierde bij elke stap behoorlijk en er zat ook een scheurtje in het leer, net in de vouw. Bij de rechterschoen bleek trouwens ook zo’n scheurtje te ontstaan. Geen nood, dacht ik, ik heb ook mijn bergschoenen nog. Tot mijn schrik bleek onlangs dat daar iets vergelijkbaars mee aan de hand was, ook weer materiaalmoeheid op dezelfde plek, aan één kant was het echt een gat geworden.

Ik vrees dat de schoenen niet alleen versleten zijn, maar ook dat mijn voeten wat ‘uitgelopen’ zijn deze periode. Ik kon wel een maatje breder nodig hebben, liefst snel. En dat is best een ramp voor iemand die normaal gerust een jaar uittrekt voor de aanschaf van nieuw schoeisel, die alle wandelschoenwinkels afloopt, twijfelt, en het dan toch nog maar even uitstelt. Zie het voor je, en dan moeten winkelen met een tijdslot op afspraak.

Wordt wellicht vervolgd

Dit bericht werd geplaatst in Uncategorized. Bookmark de permalink .

5 reacties op Het valt soms toch niet mee

  1. Sjoerd zegt:

    De tijd zal het leren. Voorlopig protesteren de jongeren voor ons…

  2. De boodschap is minder leuk, maar je hebt het wel prachtig omschreven.
    Tsja, waarom protesteren de oldtimers niet, misschien omdat ze toch wel stiekem denken dat ze al heel veel kansen hebben gehad in dit leven? De jongeren krijgen die kans wel weer, maar niet in het hier en nu en dat vinden ze lastig te overzien.
    Je kunt bijvoorbeeld bij Bever ast wel een driedubbele tijd reserveren. Dat kan vast voor dat geld. 😉

  3. Ach, alles is betrekkelijk, aargh. Ik leef zelf intussen al een jaar of 18 met diverse beperkingen. Die 18 jaar zou ik graag inruilen voor nog een jaar in coronabeperkingen, maar dan in fysiek gezonde staat,

  4. Ruud zegt:

    De grijze golf golft gewoon door, hoor, de golfbaan hier is gewoon open, er staan op mooie dagen wel honderd auto’s op de parkeerplaats, vaak grote en dure. Maar er is veel ruimte en je mag er ook als wandelaar gewoon overheen lopen. Niet alleen je wandelschoenen slijten dus, mensen hebben ook een beperkte houdbaarheid, al gaan sommigen na hun pensionering nog wel een tijdje mee. De pensionado’s op de golfbaan zijn doorgaans behoorlijk fit. Kakkers zijn het, de risicogroep “mensen met een laag inkomen” zie je er niet, en die zijn volgens de statestieken ook veel eerder versleten. Ik hoorde laatst trouwens in het Gooi een dame tegen haar kind zeggen: ‘als ze zeggen dat je een kakker bent moet je antwoorden: liever een kakker dan een arme stakker’.

Plaats een reactie