Zojuist, om half twaalf om precies te zijn kwam ik thuis van een fietstochtje rond het Paterswoldse meer. Ik heb ervan genoten, het was voor het eerst deze week dat ik echt even buiten kwam. De schuldige is de weegschaal. Even puntsgewijs:
- zondagavond wilde ik een brood inzetten maar de weegschaal deed raar.
- Ik besloot hem op een later tijdstip af te stellen zodat ik ‘smorgens nog kon controleren of het deeg niet te droog was
- maandagochtend sprong ik meteen uit bed om naar beneden te gaan. (Dat is heel erg tegen mijn gewoonte, ik ben bij het ontwaken halfblind, wankel altijd eerst met mijn ogen dicht naar de badkamer waar ik na het plassen een plens water in mijn gezicht gooi waarna mijn ogen langzaam beginnen te functioneren.)
- Wij hebben een hele lange trap. Alle huizen die ik eerder bewoonde hadden trappen met 13 of 14 treden, deze heeft er 15. En zoals ik de telefoonnummers uit mijn jeugd nog moeiteloos kan opdreunen maar altijd aarzel als ik mijn huidige nummer moet opgeven, zo zitten ook die vroegere trappen beter opgeslagen in mijn geheugen dan de huidige.
- En ik zag dus niks.
De rest hoef ik niet uit te leggen.
Nadat ik was bekomen van de misselijkheid en de zweetaanval door schrik en pijn besloot ik dat het verstandig was om eerst maar eens een tijd met de aangedane voet omhoog op de bank te gaan zitten. Met vervolgens ook nog maar wat zwachtels (altijd in voorraad hier in huis vanwege zwakke enkels), coolpacks, kussens, potten thee, kranten en een goedgevulde e-reader. Zo bracht ik de maandag door, en de dinsdag ook nog.
(van Jopie heb ik op zulke momenten niets te verwachten, het is in nood echt een waardeloze kat!)
Woensdag probeerde ik schoenen aan te trekken om even de tuin in te gaan want van langdurig binnenzitten wordt een beweeglijk mens behoorlijk kriebelig Dat lukte niet, de voet was nog veel te dik, maar gelukkig zijn er dan crocks. En P zette mij ’s avonds met de auto af voor de deur van AH waar ik lekker even met het karretje door de winkel kon steppen.
Gisteren kon ik ook nog geen schoenen aan, maar vanavond ontdekte ik dat ik wel in een paar uitgelubberde lage leren laarsjes (met rits!) kon.
En toen sprong ik meteen op de fiets. Het was heerlijk!
aargh 
Sterkte met je voet en enkel.
Bemoedigende groet,
Het is in elk geval weer een prachtig verhaal, met humor, dat blijft de beste manier om zulke zaken te bekijken. Gelukkig was het deze week meestal rotweer, hier tenminste, maar ja af en toe naar buiten ging wel. Die Jopie zeg, wat een harteloos beest 😉
De meeste ongelukken gebeuren in huis, zegt men altijd. En inderdaad, trappen hebben vrijwel altijd 14 treden!
Ik zou die trap een treetje kleiner maken…
Hé, dat heb ik ook, met die ogen en die plens. Beterschap verder.
Ouderdomskwaaltje. Mijn ogen zijn een beetje voorlijk, ik heb ook al een staaroperatie gehad.
Op je tellen passen – nu weet ik hoe men aan die uitdrukking komt.
Hopelijk zal de totale genezing niet lang op zich laten wachten.
En dat terwijl een kat in zo’n geval het leed volledig zou kunnen compenseren. Ik zou nog een kat nemen in jouw geval, dan heb je een backup.
En beterschap gewenst, dat natuurlijk ook.
Nooit weer doen Aargh, je had je nek wel kunnen breken.
Had je niet te hoge verwachtingen van Jopie, koffie zetten en je koffie brengen kan een kat niet hoor. 😉
Nou, ik verwacht niet het onmogelijke hoor, een fatsoenlijke kat komt spinnend of op z’n minst begripvol kijkend bij je op de bank, Jopie doet alsof ik lucht ben.
Er was nog één tree terwijl je dacht dat je al beneden was, of duikelde je van helemaal boven? Haastige spoed …
Maakt zere voet, (Klukkluk, oud indiaans spreekwoord) ja ik weet het.