Ik, domme barbaar

De afgelopen tijd heb ik veel tijd doorgebracht in de volkstuin met een project dat sluipenderwijs zulke afmetingen aannam  dat ik de moed niet had om te beginnen aan een beschrijving. Ik heb daar een punt achter gezet, en nu is er eindelijk weer tijd voor andere dingen. Voor bijvoorbeeld mijn tuin hier achter het huis.

Het is heerlijk weer vandaag en ik barstte van de energie dus ik dacht kom, laten we de composthoop eens aanpakken. Het is mei, de winter is nu echt wel voorbij -joechei- en de composthoop is weer van mij. (Ik had van de winter de openingen in de berg wel gezien, ik vermoedde dat er iemand in overwinterde al wist ik niet wie.)
Ik begon heel systematisch eerst een beetje plaats te maken om de hoop te kunnen keren, ik knipte wat takken af van een struik die in de weg stond en harkte de houtsnippers op de grond opzij zodat ik die  dan weer netjes zou kunnen terugleggen als ik klaar was. Wat handig, wat slim, ik voelde mij heel tevreden over mijzelf.
Vervolgens harkte ik de bovenste droge laag van de composthoop weg en die legde ik onderop,  zo pelde ik laagje voor laagje de hoop af. Ik ontdekte dat ik de twee afgelopen jaren nogal nonchalant allerlei rommel  heb opgestapeld, het was niet echt een voorbeeldige hoop. Slib uit de sloot bijvoorbeeld hoort er eigenlijk niet op. Dikke pakketten bladeren, dat vormt een kleffe koek, ook niet mooi. En dan lag er een hele laag met veel te dikke takken uit de tijd dat het gestormd had. Maar tussen al die rare lagen vielen  toch kruimels mooie zwarte compost uit.
Rustige verderharkend ontdekte ik dat er inderdaad een grote holte zat midden in de hoop. Wie zou daar gewoond hebben? Ik keek eens goed of ik sporen of resten zag die iets zouden kunnen onthullen, en toen bespeurde ik ineens een beweging achterin.
Ik een hoek vlakbij een nog niet afgegraven gang probeerde een bruinig diertje zichzelf onzichtbaar te maken. Een egel. Potverdorie!
Ik kreeg meteen een laaiende opvlieger van schrik en schaamte, waarom willen wij mensen ook altijd maar weer mieren en klieren in de tuin! Waarom laten we nou nooit eens de boel de boel! Sufferd, stommerd, idioot!

Heel snel gooide ik armen vol van het halfverteerde spul terug op de berg om de egel weer veilig te bedekken,  hopend dat hij zich niet doodgeschrokken was. In de haast vergat ik om wat stevige takken te gebruiken zodat de egel weer net zo’n mooie holte had als voorheen, ik kwakte het gewoon allemaal in blinde paniek terug. Daarbij zag ik ook nog een trage pad die verbolgen wegkroop tussen de takjes, ik heb hem voorzichtig opgepakt en ergens midden in die hoop gestopt. Hopelijk is de schade beperkt gebleven maar ik zit nu wel met een vraag. Wat is in vredesnaam dan wel de goede tijd om een composthoop om te zetten?

O o wat een narigheid zo’n tuin.