En van de natuur weer naar de wetenschap

Vlakbij de Stoa kreeg ik een lesje helder denken van een insect. Dat maakte mij weer eens duidelijk hoe vooringenomenheid mijn waarnemingen beïnvloedt.

In de natuur heb je van die wetmatigheden. Er is zwaartekracht, evenwicht, wrijving, dat zie je terug in het design van levende wezens. Denk aan de stroomlijn bij vogels en vissen, de verenstructuur die vliegen mogelijk maakt, de haren van een vacht waar water afloopt, noem maar op.  Zware dingen zijn vaak breder van onderen zodat ze stabiel staan. Als iets bewegends de vorm van een pijl heeft dan kun je ervan uitgaan dat het beweegt in de richting van de punt van de pijl. Zo niet dan klopt er voor je gevoel iets niet, dan gaan  je hersens zich ermee bemoeien, die willen het beeld kloppend maken, met als gevolg soms een foute waarneming.

Goed, dit hele verhaal is bedoeld om u te laten begrijpen hoe een nietig insect mij voor de gek kon houden. Wat ik zag was een vreemd fladderend diertje met grote ogen en twee rare voelsprieten aan de voorkant van zijn vleugels, dat achteruit vloog. Ik probeerde te snappen hoe dat mogelijk was maar kon het niet goed zien  want het beestje bleef maar druk achteruit fladderen.
Gelukkig zag ik iets verderop een aantal soortgenoten op een bloeiende lantana zitten.
Koningspages dus.

Het streeppatroon van deze vlinder loopt geheel tegen de verwachting in van de achterkant naar de kop V-vormig uit. De “voelsprieten” bovenaan zijn in feite slippen onderaan de vleugels. Het is echt een hele fraaie vlinder maar wel een met een gewaagd design, hij draagt zijn mantel ondersteboven.
Waarom? Waarom ziet hij er zo uit, daar moet toch een reden voor zijn.
Zou het kunnen dat hij daarmee zijn predators net zo om de tuin leidt als mij? Dat een vogel, die hem beschouwt als lekker hapje, mishapt omdat hij verwacht dat het hapje zal opvliegen in de richting van wat Vogel denkt dat de voorkant is, met de strepenstroomlijn mee dus, terwijl totaal onverwacht dat rare hapje  “achteruit” vliegt?
In dat geval moeten we concluderen dat vogels ook besef hebben van natuurkundige wetten.

Zo zie je maar, alleen al de nabijheid van de Stoa brengt ons mensen tot diepzinnige overpeinzingen.