Werkvolk en patsers

Wij wonen in een leuke actieve wijk waar van alles gebeurt en waar veel mensen bij bezigheden in de wijk betrokken zijn. Zo worden de ecologische groenstroken rondom de wijk gedeeltelijk door een groep vrijwilligers onderhouden. Dat gebeurt natuurlijk onder deskundige leiding van een door de gemeente ingeschakeld ecologisch hoveniersbedrijf, zodat iedereen weet wat er moet gebeuren en hoe en waarom. Bij alles wat er gebeurt wordt rekening gehouden met kleine en grotere beestjes, met het vergroten van diversiteit van de begroeiïng enz. Wilgen bijvoorbeeld, die hier overal opschieten, worden soms kort afgezaagd zodat ze als bosjes kunnen uitlopen, sommige worden hoger geknot zodat daar weer allerlei dieren van profiteren en soms blijven ze  staan zodat de bijen er in het voorjaar stuifmeel kunnen vinden. Dat onderhoud gebeurt niet overal elk jaar, het verplaatst zich langs de randen van de wijk, de ene keer pakken we die strook aan, de andere keer een andere. Soms schrikken buurtbewoners als ze zo’n ploeg bezig zien met zagen en takkenscharen, maar als je dan uitlegt wat je doet en waarom dan begrijpen ze het wel. En als iemand vraagt om alsjeblieft dit of dat boompje even te laten staan dan kan dat natuurlijk.

Deze keer gingen we werken in de groenstrook langs een vijver aan de zuidrand van de wijk. We waren nog maar net bezig toen er iemand verscheen in een tuin aan de overkant van de vijver. Wat of we aan het doen waren en of we er onmiddellijk mee wilden stoppen. Dat snoeien ging ten koste van hun privacy en men was het er niet mee eens.

De hovenier legde uit dat dit werk in opdracht van de gemeente geschiedde en dat alles weer opnieuw uit zou lopen enz. Maar de bewoner nam daar geen genoegen mee. Inmiddels stond er in de tuin ernaast ook al iemand lelijke dingen naar ons te roepen. Vijf minuten later stonden alle aan de vijver grenzende buren zich boos te maken, men eiste de vergunning te zien (die er niet was want  dit is gewoon onderhoudswerk in overleg met de gemeente  en daarvoor is geen vergunning nodig),  een van de buurvrouwen stond als een bezetene met een telelens foto’s van mij te maken terwijl ik een stammetje doorzaagde en een andere buurman was maar vast via een bruggetje verderop omgelopen om vrijwilligers persoonlijk dwingend toe te spreken. Een moeder die naast mij met twee jongetjes bezig was geweest liet de zaag maar liggen en probeerde de spanning te breken door met de jongens te overleggen waar ze een takkenril zouden gaan maken van het snoeihout. “Doe maar dwars over het pad zodat niet iedereen hier over dat pad komt lopen” stelde de boze buur voor. Daar kwam de aap uit de mouw. Dit maakte voor mij duidelijk dat deze mensen, die prachtig wonen aan een vijver met daarachter een strook natuur, al dat moois blijkbaar als hun eigendom beschouwen. Daar hebben andere mensen niets te zoeken, sluit de boel maar af!
Inmiddels stond de vrouw op de hoek met de telefoon in haar hand in de tuin, ze had de politie gebeld en we moesten stoppen tot die kwam. Ik was laaiend en voelde de adrenaline door mijn lijf gieren. Om mijzelf te behoeden voor een ordinaire scheldpartij ben ik vertrokken, ik weet niet hoe het afgelopen is.

Het is dus een leuke wijk en er woont van alles. Er staan rijtjeshuizen, kleine en grotere tweekappers, eenvoudige vrijstaande huizen, grotere vrijstaande huizen en dan nog een rij zéér  kapitale villa’s met enorme tuinen en een vrij uitzicht. Waarom ben ik nou helemaal niet verbaasd dat het snoeien altijd goed gaat, behalve dus als je bij dat laatste straatje aan het werk gaat?