Zaterdag, om maar met de deur in huis te vallen, won ik een beker bij een loopevenement op Schiermonnikoog. Daar kwam een hele hoop dom geluk bij. Nee, geen valse bescheidenheid, ik ben echt beretrots op mijzelf en ook op P die trouw met mij mee draafde. Het was wel even onze allereerste tien kilometer (tien komma drie zelfs om precies te zijn), meer dan zeven had ik nooit gelopen. Daarbij zaten er pittige duinen in het parcours en ook een lang oneffen zanderig pad langs het strand, en dat alles deden we in een uur dus dat was voor mijn doen een mooie prestatie. Maar een beker…..
Ik twijfelde tussen ongeloof en slappe lach toen iemand zei dat ik naar het podium moest, in de drukte had ik niet eens gemerkt dat er wat omgeroepen werd. Ik luister überhaupt nooit naar dat getetter uit de luidsprekers, meestal is het onverstaanbaar. Ik ging dus eerst maar even informeren of het waar was. Het was waar.
Maar dan nu de relativering: Op Schiermonnikoog was men zo vriendelijk om de lopers in diverse categorieën in te delen, niet alleen naar geslacht maar ook naar leeftijd. En toevallig ben ik dit jaar 55 geworden en viel ik in de oudste categorie. Onder al die honderden lopers waren natuurlijk helemaal niet zoveel dames boven de 55, ik had een derde prijs en de eersteprijswinnares was wel ruim elf minuten sneller dan ik.
Maar dan, dan heb je zo’n beker waar je altijd een beetje lacherig over deed. En je wordt gefeliciteerd en gefotografeerd, en waarachtig, dat geeft me toch een kick! Ik sta versteld over mezelf, dat ik helemaal high kan worden van zoiets mals als een derde prijs bij de vijvenvijftigplusdames. Het hele weekend heb ik mij er onbehoorlijk vrolijk door gevoeld, ik zweefde. Het Winnaareffect!
Boter bij de vis: dit weekend schreef de krant er speciaal voor mij een artikel over. Ik citeer even een stukje: ‘Winnaars krijgen een testosteronimpuls die ervoor zorgt dat er meer dopamine in de hersenen wordt aangemaakt. Dopamine speelt een grote rol bij motivatie, de focus komt te liggen op het bereiken van nieuw succes. Het maakt je doelgerichter, zelfverzekerder en minder angstig voor de risico’s…. Het aanmaken van dopamine zou bovendien leiden tot egocentrisch gedrag, er wordt minder rekening gehouden met gevoelens van anderen.’
Nou fijn, daar moet ik nu dus mee zien te copen. Het risico dat ik veel te grote uitdagingen ga opzoeken en mezelf een blessure loop is levensgroot. Om maar niet te spreken over het risico dat ik een onuitstaanbaar narcistisch monster word dat alleen nog maar uit is op nóg meer winst, nóg meer aandacht, nóg meer bekers!
Ga er maar aan staan.
aargh 
Haha, leuk hoor, geniet ervan! Op naar de marathon, wat ik je brom 😉
En wat dan nog?? 😀 – zie ik als titel in je boekenkast staan. Nu maar een prijzenkast aanschaffen voor alle komende bekers en medailles en vaantjes en… ;-).
En ernaast staat ‘Voor een echt succesvol leven’. Dat kan toch geen toeval meer zijn 😉
Een vitrinekast is nu inderdaad onvermijdelijk geworden.
Jij gelooft niet in toeval?
Ik heb gewoon een heel levendige boekenkast. 😉 Zo levendig dat Ivo Victoria (hoe ik nooit de ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen won, en dat het me spijt) er op een of andere wijze uit verdwenen was, anders had die er vast naast gestaan.
Ja, Judith! Dat is nu eenmaal de verpletterende werkelijkheid!
Vrouwe Aargh,
Een beetje aandacht en aanmoediging kan nooit kwaad.En eigenlijk hebt u die beker helemaal niet ‘per ongeluk’ gewonnen.
Proficiat!
De Drs.
Haha … het zijn toch warempel net mensen, die hardlopers.
Maar van harte gefeliciteerd, ik ben een en al bewondering.
Op deze prestatie mag je terecht beretrots zijn. De editie van dit jaar zal nog wat te vroeg komen, maar toch zou ik zeggen: op naar de http://www.berenloopterschelling.nl/. 🙂
Dat is inderdaad wat snel
Hee, gek, ik zat ook meteen in je boekenkast te kijken, maar dat terzijde. Hij is wél mooi van lelijkheid, haha, die beker. Maar 10 km hard lopen, goh ik moet er niet aan denken. Ik heb dus héél grote bewondering voor jou. Gefeliciteerd, van harte, meid. Sportief. Trouwens ik kan mij niet voorstellen dat jij van die sterneigingen krijgt; jij blijft gewoon jezelf, schat ik in. Hiep hiep hiep HOERA!!!!!!!
citaat, opgetekend uit de mond van een 4-jarig meisje, dat bewonderd werd omdat zij met moeder en de oudere kinderen een wandeling van Hoensbroek naar Schin op Geul had gemaakt: “van lopen word je toch helemaal niet moe, je moet alleen maar je beentjes heen- en weer bewegen. En nu ga ik buiten spelen, want ik heb nog helemaal niet gespeeld”. Wie dat meisje herkent mag het zeggen.
Dat meisje zal zichzelf hier wel herkennen 😉
Werkelijk geen idee! 😛
Boeken eruit, prijzen erin… Maar toch proficiat, er waren er maar twee beter.
Campione campione, olé olé olé !!!
(Best wel lekker spul, die dopamine.)
Knap hoor! En gefeliciteerd!
Moest je ook op zo’n podiumpje staan en meezingen met het Wilhelmus? 😉
Haha nee, er was eigenlijk helemaal geen podium, alleen een tafel met bekers.
Hihi
Hier worden ook allerlei tochten georganiseerd.
Marathon, van Dam tot Dam, noem maar op …..
Bewonderende groet
Tja, nu is het hek van de Dam tot Dam.
Voordat ik het schuin gedrukt stuk had gelezen, had ik al zoiets van “dat smaakt naar meer en die gaat voor de 1e plaats beker”.
Testosteronimpuls…als je 55 plus bent dan is de kans op een snor al groter, ik weet niet of je dan nog de gevolgen van een testosteronimpuls daarbij wilt hebben.
Toch erg knap hoor deze prijs, gefeliciteerd!
bij mij staat ‘ie nog steeds achter de deur…
die stok.
lees: gebrek aan motivatie, doorzettingsvermogen, vul maar in.