Zeeasters, zeilen en Zorba

Nadat we verleden jaar op een koude winderige  dag in Leer waren geweest  hadden we nog altijd het plan om eens met beter weer naar Noord-Duitsland terug te keren, gisteren kwam het er eindelijk van.

We reden met de fietsen op de auto naar Greetsiel, een sehr gemütlich havenplaatsje aan de Leybucht met een haven vol garnalenkotters en autovrije straatjes daaromheen. Het was natuurlijk zondag dus we hoopten dat er nog wel ergens een terras open zou zijn, nou, onze bezorgdheid was niet nodig geweest. Tussen de terrassen, de toeristen en de shantykoren kon je amper de oude huisjes zien.

Naar het noorden gingen we. In Duitsland kan dat gewoon aan de zeezijde van de dijk, je hoeft daar niet zoals aan onze noordkust vaak het geval is aan de binnenkant langs een eindeloze saaie dijk te fietsen.

Het begon met een griezelig zand/steentjespad maar al snel kregen we een gezellig begroeid tegelpad en het laatste deel lag er zelfs gewoon asfalt. Lekker scheef en met blokkades van groepen hangschapen maar het was een mooie tocht.

Onderweg kom je rond deze tijd prachtige velden roze bloeiende zeeasters tegen, dat is allemaal verboden natuurgebied voor mensen maar vanaf de dijk kun je het ook prima bewonderen. Verderop was de verlanding nog druk aan de gang, overal walletjes van palen met daartussen takken, in de vakken  die daardoor ontstaan bezinkt het  slib. Vogels te over en hier en daar een bosje zeekraal.

Bij Norddeich stapten we maar eens af, daar  konden we bijkomen op een aangelegd strand met alle mogelijke voorzieningen. Rieten strandstoelen, trapjes de zee in en douches voor de baders, achter het strandgebeuren was ook nog een gebouw met keurige gratis toiletten, en buiten worst, ijs, koffie en biertafels. Heel degelijk en Duits allemaal. Voor honden heeft men daar een speciaal hondenstrandje, van het badstrand gescheiden door een hek, daar renden tientallen honden vrolijk achter elkaar door de waddenprut. Vanuit het naastgelegen haventje zagen we nog een veerboot vertrekken, richting Norderney of Juist.  

Wij voelden ons na dit alles zeer zeeïg, gezond en gekuurd, dus we verwachtten de terugtocht makkelijk aan te kunnen maar eerlijk gezegd viel de wind ons een beetje tegen. Deze boot die aan de landkant van de dijk naar het noorden voer had het duidelijk een stuk makkelijker. Duitsers, ontdekten wij, fietsen graag  met zo’n verstopt elektrisch motortje. Op mijn volgende fiets wil ik er ook een.

Terug in Greetsiel meenden we het geboortehuis van Ubbo Emmius te hebben gevonden, er was een Grieks restaurantje genaamd Zorbas in gevestigd en daar hebben we toen maar gegeten. Later bleek dat er nog twee andere geboortehuizen van Ubbo zijn in dezelfde plaats. Maar goed, lekker gegeten al was het natuurlijk weer veel te veel vlees, dat heb je met Grieken. Vandaag maar even een vezeldagje.