Aquariumgevoel

Op de grens tussen een periode van warme stralende zomerdagen  vol  vakantievertier, luidruchtige groenonderhoud, gillende kinderen  en rokende barbecues, en de daaropvolgende wolkbreuken en knetterend onweer bevindt zich altijd een vreemd soort leegte. Het is windstil, het is sowieso stil, de zon is weg maar de warmte hangt er nog, de atmosfeer lijkt een beetje groenig alsof je in een aquarium zit. Dat zijn mooie uren vind ik, en dat is ook het moment  waarop ik het liefst ga zwemmen.
Bij de plas had ik geluk, wij (E en haar vriend waren er ook) hadden het rijk alleen. De vlonder was helemaal voor ons en de zwanen en de futen zaten vlakbij. Terwijl de jongelui wat spetterden bij de steiger zwom ik naar de overkant, genietend van  de zwaluwen die rakelings langs mij heen scheerden.
Aan de overkant ging ik even staan om uit te puffen en toen zag ik een paar meter terug, op de plek waar ik zojuist nog zwom,  een merkwaardige schittering, alsof er honderden reepjes zilverpapier op het water dreven. Het waren natuurlijk visjes, er scheen net even een nevelig zonnetje, juist  genoeg om ze te laten oplichten. Ze bewogen zich steeds vanuit de diepte naar het wateroppervlak waar ze een beetje op hun zij gingen liggen alsof ze naar de hemel keken. En dan floepten ze weer, soms met een minuscuul plonsje, naar beneden maar er kwamen steeds weer nieuwe die hetzelfde deden en het waren er honderden dus het bleef maar schitteren op het water voor mij.
Maar ik moest natuurlijk wel terug dus na enige tijd dit schouwspel te hebben gadegeslagen deed ik maar weer eens  een paar stappen naar het diepere water en de hele meute dook naar de diepte. Toen ik vervolgens toch nog even stil stond kwamen ze gewoon weer boven, op dezelfde plek als daarvoor,  zodat ik er nu midden tussenin stond. En toen begonnen ze niet alleen hun ballet van omhoog, zijligging met hemelzicht, en flipflap naar de diepte weer te herhalen, tegelijkertijd deden ze onder water iets anders. Ik voelde gekriebel aan mijn benen, ze zaten gewoon met z’n allen aan mij te sabbelen, overal.  Ik kan u vertellen, dat was een heel apart gevoel.