Adieu

Natuurlijk lag de stoep open. Zoals dat bij een goede verhuizing hoort.

Vanmorgen heb ik afscheid genomen van de poezen van de Jozef Israëlsstraat. Ik kan er natuurlijk best nog eens naar toe maar ik heb er behalve de poezen niets meer te zoeken. En poezen zijn overal, dus tja.

Zes jaar geleden betrok de oudste dochter een kamer in “Huize Dikzak”, heel plezierig want zodoende hadden wij een handig pied á terre in Groningen voor als we bijvoorbeeld naar Noorderzon wilden vanuit Hoogeveen.
Drie en een half jaar geleden, toen wij allen op drift waren, (wij zelf naar een zomerhuisje in Een vertrokken, E een andere tijdelijke kamer in Utrecht kreeg  en M naar Oxford verhuisde), volgde R haar zus geruisloos op in de kamer in de Israëlsstraat. Ongemerkt veranderde het gironummer waarvan de huur werd betaald, de verhuurder wist niet beter of M zat er nog in. Anders had hij natuurlijk meteen de huur met een paar tientjes opgehoogd want zo gaat dat.
De huisgenoten wisselden, het internet wisselde, de deur onderging wat metamorfose door een nood-ingreep van de brandweer, de naam van het huis wisselde ook want er kwam een echte dikzak wonen die bezwaren had dus het werd “Huize Zeezicht”, maar de poezen bleven en wij kwamen af en toe langs voor een nuttige bezigheid of zomaar. En dus zat ik daar de afgelopen jaren regelmatig op mijn hurken voor de deur voor een kopje van een poes of binnen op het bed van R met een kopje thee. Vanaf nu is dat afgelopen, de kamer is leeg. Er staat een goed gevuld busje op de parkeerplaats, morgen wordt dat in het centrum van Amersfoort uitgeladen.  Twee trappen op begrijp ik, wat ons betreft voor het laatst. De eerstvolgende verhuizing mogen ze zelf regelen.