Als de kat van huis is

Met het hoofd nog vol vol beelden van ontzagwekkende Noorse natuur togen wij dit weekend weer naar ons nederige volkstuintje om daar eens flink huis te gaan houden. Het groen  was allemaal flink gegroeid, vanaf het pad kon je nauwelijks nog de tuin inkijken.
Ik opende het hekje, stapte met mijn fiets aan de hand omzichtig langs een bos overhangende wilgenroosjes en zag toen tot mijn stomme verbazing bij de rozenstruik een jonge ree staan. De ree was ook perplex, hij staarde mij enige seconden betrapt aan en verdween toen met een paar snelle lichte sprongen achter het huisje. Ik zette zo snel ik kon de fiets op de standaard en sloop er achteraan om te zien waar hij gebleven was, ik had geen gespetter gehoord dus de sloot was hij niet ingesprongen. Inderdaad, het water was roerloos, maar links en rechts in de andere tuinen was geen ree te zien. Best mogelijk dat hij zich toch schuil hield in de dichtgegroeide tuin van de buurman die nooit komt,maar ik heb maar niet verder gezocht.

We gingen aan de gang, knippen, wieden en een nieuwe stortbak ophangen in de wc.  Toen dat klaar was dronken we een lekker kopje thee achter het huisje. Terwijl we daar zaten, het was al avond,  zag ik ineens iets bewegen in het gras. Het was iets slanks en donkers, donkerbruin of zwart, niet heel groot en het bewoog een beetje golvend, ik zag alleen de rug want het gras was hoog. Ook dit diertje verdween naar de buren, toen ik opstond was er niets meer te zien. Wel zag ik een duidelijk spoor in het hoge gras waar de laatste tijd blijkbaar vaker gelopen was. Een steenmarter denk ik, er zitten er een aantal in het tuinencomplex maar ik had er nog nooit een gezien.
Dat was zondag. Gisteren ging ik er weer heen, en toen ik de tuin in stapte deed ik dat automatisch een beetje voorzichtig, eigenlijk verwachtte ik weer een ree te zien maar bij de malse rozenstruik stond niemand. Ik liep dus weer met de fiets naar het huisje maar toen ik daar aankwam schrok ik me wezenloos. Vlakbij mijn voeten stoof luid kukelend een fazant op, het beest was zo geschrokken dat hij als een dronkenman door de lucht slingerde en struikelend op het dak van het buurhuisje landde.
Later vond ik trouwens nog wel verse (glimmende!) reeënkeuteltjes bij een andere roos, de wilde klimmer. Nu ik erover nadenk had ik die natuurlijk wel kunnen fotograferen, dan had ik nog íets kunnen laten zien.

Ja jongens, de Groningse natuur mag er ook wezen. En ieder dier is welkom in mijn tuin zolang ik er zelf ook nog maar in mag. Ik zal me de komende tijd daar weer wat vaker laten zien zodat dat laatste voor iedereen duidelijk is.