Noorwegen in juni

Wij mogen dan wat ervaring hebben met wandelen in de bergen, van de Noorse hooglanden wisten we niks en dat bleek al meteen. De Alpen zijn half juni prima te bewandelen, zolang je niet te gek doet. Met de  Hardangervidda weet je het nooit, het ene jaar is het er rond die tijd redelijk groen, de andere keer is alles nog bevroren.
Toen wij vanuit Oslo naar het westen reisden spraken we op een parkeerplaatsje  bij een meer waar we pauzeerden met een vrachtwagenchauffeur. Naar Odda? Hij keek zorgelijk. Daar is dit voorjaar nog erg veel sneeuw gevallen, ik zou daar niet heen gaan.
Natuurlijk gingen we wel en we zagen hoe het landschap geleidelijk steeds minder kleur kreeg. Toen we tegen de avond een tunnel uitreden en even stopten om het uitzicht te bekijken (ik moest eigenlijk aan Alaska denken hoewel ik daar natuurlijk ook niets van af weet) zag ik een stukje boven de tunneluitgang het oude weggetje lopen. Dat leidde naar  een mooie sneeuwvrije zuidhelling met wat vlakke plekjes,  waar je  de weg niet meer kon horen.  Vlak achter die plaats was het weggetje nog geblokkeerd door sneeuw, we zouden dus niet gehinderd worden door auto’s.  Onze eerste kampeerplek.

Sneeuw op de weg is soms erg handig.

Natuurlijk hadden wij de goede raad van Irene wél ter harte genomen. Niet alleen een komkommer, maar ook een paprika, een koolrabi en een zak snijbonen hadden we mee. Ik heb onze schatten speciaal voor haar even uitgestald.

We aten die avond als ik me niet vergis snijbonen in mosterdsoep (blik uit Groningen).  Lekker veel en warm.

’s Avonds nog even wat gelezen voor de tent.

 Dat was dan weer  niet zo handig, het duurde nogal even eer ik daarna weer een beetje warmte om mij heen had in mijn bed dat toch buitengewoon degelijk was (luchtbed –onderslaapzak – slaapzak – overslaapzak – fleecevest) .  Maar ’s morgens ontwaakte ik heerlijk warm.