Met deur door de poort.

Een jaar of vijf geleden fietsten we rond in en langs de stad Groningen, sfeer proevend in diverse woonwijken met het oog op een toekomstige verhuizing naar die stad. Het zou nog twee jaar duren eer het zo ver was maar de voorpret hield ons op de been.
Op een van de verkenningstochten kwamen we via een fietspad op een lommerrijk plekje terecht waar een bankje stond. De perfecte plek om even te gaan zitten met boterhammen en koffie. Terwijl wij aten keken we om ons heen en ontdekten we de fraaie smeedijzeren poort waarachter zich iets paradijselijks bevond. Iemand kwam door die poort naar buiten met een oude kar, haalde wat plankjes, een oude stoel en zakken zand uit een auto die buiten de poort onder een boom stond en reed met het spul naar binnen, het paradijs in.
Het is onmogelijk om dan niet een steek van jaloezie te voelen. Stel je voor dat je daar thuis hoort, dat je daar in mag met je kar en daarbinnen dan iets met je plankjes, je stoel en je zand gaat doen.
Hoe vertrouwd hij inmiddels ook is, het blijft een magische plek en vooral met dit zomerse weer moet ik steeds weer denken aan die keer dat ik er voor het eerst kwam. Soms zitten er mensen op het bankje en dan zie ik mijzelf door hun ogen het paradijs in gaan.
Gisteren reden we weer eens naar binnen met een kar, een van de mooie nieuwe karren die licht lopen. Over het schelpenpad dat een nette nieuwe laag heeft gekregen, dat loopt ook een stuk lichter. De nieuwe achterdeur op de kar, thuis fris geverfd en beglaasd, is klaar om het verrotte geval in het huisje te gaan vervangen. Sommige dingen veranderen nu eenmaal. Blauw electriciteitsdraad zal niet meer nodig zijn.